W środowisku, w którym się poruszam i do którego przynależę, dominuje przekonanie, że modlić się można wyłącznie do Pana Boga, i z tym się zgadzam, natomiast do Pana Jezusa, można się zwracać jedynie w trzeciej osobie, niejako za pośrednictwem Pana Boga. I tu już mam wątpliwości.

Najbardziej szczerą i intymną chwilą dla chrześcijanina powinna być modlitwa. Jest to moment rozmowy z Bogiem, otwierania serca i swoich uczuć przed Nim, uwielbiania Go za dar codzienny lub wylewania smutków, goryczy i rozżalenia. Modlitwa jest też często ostatnią deską ratunku w życiu człowieka, gdy nic więcej nie pozostaje, jak tylko nadzieja i wiara, np. w powodzenie wykonywanej operacji, powrót do zdrowia bliskiej osoby lub ułożenie się spraw materialnych.

Lubię grać w szachy ze swoim tatą. W dzieciństwie cieszyłem się, gdy partia trwała dłużej niż kilkanaście ruchów. On ułatwiał mi to, rozpoczynając grę bez kilku mocnych figur. Czasami mówił: Dobre posunięcie. Najczęściej jednak, pomimo stosowanych handicapów, szybko dostawałem mata i przeżywałem gorycz porażki. Obecnie rzadko siadamy do szachów, ale nawet teraz, po latach, nie udaje mi się wygrać z nim choćby jednej partii. Tato ciągle jest zbyt dobrym dla mnie szachistą.