Kontynuacja tekstu: Dusza po śmierci (1)

Zapoznaliśmy się już z urządzeniem o nazwie fonograf oraz wyobraziliśmy sobie dzięki tej ilustracji, jak może być zachowana u Boga osobowość ludzka. Dziś zwróćmy uwagę na to, co Słowo Boże naucza o duszy.

Zanim do tego przejdziemy, warto przypomnieć, że w chrześcijaństwie istnieją dwa główne poglądy na temat duszy:

Czasem ktoś, kto wydaje się być twoim przyjacielem i dobrze ci życzy, tak naprawdę działa na twoją niekorzyść. I odwrotnie, bywa, że prawdziwy przyjaciel na pozór wydaje się być nieżyczliwy, a w rzeczywistości pomaga ci kosztem własnego bezpieczeństwa. O takich dwóch przypadkach opowiada Biblia, a nawet ta sama księga.

Synami Efraima byli: Szutelach, jego synem był Bered, jego synem Tachat, jego synem Eleada, jego synem Tachat, Jego synem był Zabad, jego synem Szutelach, jego synami Ezer i Elead. Lecz zabili ich ludzie z Gat, urodzeni w tej ziemi, gdyż tamci wyruszyli tam, aby zająć ich stada. Efraim, ich ojciec, opłakiwał ich przez długi czas i wtedy przychodzili jego bracia, aby go pocieszać.
1 Krn 7:20-28

Kiedy przeczytałam tytuł artykułu „śpieszmy się kochać łupki, tak szybko się skończą”, obudziło się moje oburzenie na wszelkie takie językowe nadużycia. To wykorzystanie popularnej frazy z poezji księdza poety „śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą”, i tak już nieco wyeksploatowanej, wydaje mi się, delikatnie mówiąc, bardzo niestosowne. W czasach kiedy wszystko wszystkim wolno, taki głos brzmi anachronicznie, ale zdecydowanie uważam, że są granice. Gdyby ktoś to powiedział w luźnej rozmowie, nie czepiałabym się, ale taki tytuł w poczytnej, codziennej gazecie, budzi mój sprzeciw.