Daj temu, kto prosi

Temu, kto cię prosi, daj – Mat. 5:42 (Łuk. 6:30).

Żyjemy w świecie, w którym znaczna część ludzi głoduje, nie ma dostępu do czystej wody, pozbawiona jest opieki medycznej i wszelkich innych udogodnień, którymi w obfitości, a nawet w nadmiarze cieszą się pozostali mieszkańcy ziemi. Również wśród tych, którzy żyją we względnym dobrobycie, różnice majątkowe bywają ogromne – większe i bardziej widoczne niż kiedykolwiek. Nic więc dziwnego, że w tych warunkach coraz więcej ludzi prosi o pomoc. Mieszkańcy biednych okolic dążą do zmiany, do osiągnięcia czegoś, co nie zawsze da się osiągnąć.

Jezus mówi, żeby dać temu, kto prosi. Czy jednak zawsze to, o co prosi? Najlepszy przykład, że niekoniecznie, zostawił apostoł Piotr. Do żebraka powiedział: Nie mam srebra ani złota, lecz co mam, to ci daję... (Dzieje Ap. 3:6). Uzdrowienie było z pewnością o wiele cenniejsze niż największa jałmużna, jaką kiedykolwiek otrzymał ten niepełnosprawny człowiek.

Nawet Jezus nie zawsze spełniał prośby swych przyjaciół. Jakubowi i Janowi nie obiecał wyróżnionych stanowisk, o które prosili (Mar. 10:37). Zapewnił ich jednak, że jeśli będą wiernie służyli, otrzymają to, co przewidział dla nich Ojciec. Nie odesłał ich zatem z pustymi rękami.

Jeśli mamy to, o co ktoś prosi, to dajmy. Dzielenie się tym, co posiadamy, łączy i buduje prawdziwy, serdeczny pokój. Gdy rzeczywiście nie mamy lub gdy nie możemy okraść własnej rodziny i samego siebie, zaoferujmy komuś to, co zawsze możemy mu dać – dobre słowo pociechy, nadziei zbawienia i radości królestwa Jezusa. Czasami jest to znacznie więcej niż jakakolwiek bezzwrotna zapomoga.

„Rabbi Jeszua Ha-Nocri – PRZYKAZANIA na każdy dzień roku” (fragment), Daniel Kaleta
refleksja na 6 lutego, str. 43