Niewinne kłamstwo?

Historia o Samsonie potwierdza, że Pan Bóg lubi ludzi z charakterem. Przed nim wielu było sędziów w Izraelu, wymienieni są w kilku wersetach (Sędz. 13:12-15). Opowieść o Samsonie zajmuje kilka rozdziałów i niezwykle barwne to historie. Pomysłowy, odważny, brawurowo chwilami działający, niezłym był awanturnikiem, ale „był z nim Pan”.

Samson wpisuje się też w nurt opowieści biblijnych o niezwykłych dzieciach – tych wyczekanych, wymodlonych, ofiarowanych Panu Bogu jak Izaak czy Samuel. Objęty był ślubem naziratu.

Pierwszy raz doczytałam się, że zawiązaniem całej „awanturniczej” akcji, było zabicie gołymi rękami młodego lwa. Samson zataja to zdarzenie przed rodzicami (Sędz. 14:9). Po kilku dniach przynosi rodzicom miód znaleziony w padlinie, jedzą go, też im nie mówi skąd przysmak pochodzi. Potem, w czasie wesela z Filistynką, zadaje biesiadnikom zagadkę, na którą odpowiedź wyjawia podstępnej żonie i kończy się ta historia dla Samsona tragicznie. Ale może tragizm zaczyna się w momencie, kiedy nie mówi prawdy rodzicom? Nie wolno było jeść tego miodu ani jemu, ani rodzicom. Albo jeśliby się kto dotknął rzeczy nieczystej, bądź ścierwu zwierza nieczystego, bądź ścierwu bydlęcia nieczystego, bądź ścierwu gadziny nieczystej, a byłoby to zakryto przed nim, przecię nieczysty będzie, i winien jest. (3 Moj. 5:2). Nosił nadal długie włosy, czyli nie zakończył ślubu, który według przepisów, był złożonym ceremoniałem, i jego zakończenie powinno się odbyć w obecności kapłana. Obowiązywały go nadal jego surowe reguły (4 Moj. 6:1-12, 6:13-21).

Małe słodkie „conieco”, jak powiedziałby Kubuś Puchatek, mały pozornie występek przeciw przepisom, był przyczyną wielu nieszczęść, chociaż innymi działaniami zasłużył sobie Samson na towarzystwo wśród ludzi niezwykłej wiary (Hebr. 11:32) Bo by mi czasu nie stało, gdybym miał powiadać o Giedeonie i o Baraku, i o Samsonie, i o Jefcie, i o Dawidzie, i o Samuelu, i o prorokach.