Nieobecna

Autor tekstu - Ela Dziewońska | Data publikacji - piątek, 08 maja 2015 | Obszar - na Południe

Nieobecna

fot. Piotr Litkowicz

W telefonie już nie usłyszę tego jedynego na świecie głosu z owym wibrującym „r”, już nie złoży mi życzeń urodzinowych wcześnie rano, by nikt jej nie uprzedził, ale i nie powie paru słów prawdy, bo takie miała prawo.

To już nieaktualny adres i obce ścieżki, po których spacerowałyśmy.

To trochę rzeczy najważniejszych, zostawionych „na pamiątkę”.

Nieobecność, to też zawieszony głos w modlitwie. Przez wiele miesięcy rozpoczynałam dzień słowami: „daj, Panie Boże, mamie spokojne myśli, uciszenie, daj siłę dłoniom, które się nią opiekują. Cierpliwość daj wszystkim w tym Domu”.

Wnuk, po którejś wizycie u babci, mądrze zauważył, że Ona już najbardziej potrzebuje naszych modlitw.

Teraz nie potrzebuje i tego.

Rozum podpowiada: podziękuj za długie życie, że tyle lat była. Ale serce wie swoje.

Już nic nie da się dopowiedzieć, wytłumaczyć, powiedzieć, że się kochało.

Wiara podpowiada, że jej historia to jedna z kart Księgi Żywota i że przyjdzie czas na wspólne czytanie i dowiem się tego, o co jeszcze chciałam zapytać.

Ale, właściwie, jaka Ona nieobecna?! Przecież „nieobecni są najbliżej”, jak powiedział ksiądz poeta.

Jest w rozmowach, wspomnieniach, podczas oglądania domowych albumów ze zdjęciami i stwierdzeń: ależ ona podobna do babci.

Jest, gdy myję okna, bo burknęłaby: no, wreszcie.

Podłogę wycieram. Najwyższy czas. Ona miała tak czystą, że można było z niej jeść.

Sałatkę doprawiam, tak jak mnie nauczyła. Pierogi robię, te jej ulubione.

I śpiewamy pieśń „Czymże Panie się odwdzięczę”, a zakończenie już zawsze z jej intonacją:
„s e r c e  t y l k o  C i e b i e  z n a”.

Udostępnij...

O Autorze

Ela Dziewońska