Schowaj miecz na swoje miejsce – Mat. 26:52 (Łuk. 22:51: przestań; Jan 18:11).

Historia z mieczem jest o tyle zastanawiająca, że według relacji Łukasza uczniowie, udając się do Getsemane, wspomnieli o mieczach (Łuk. 22:38), a Jezus jakby przyzwolił na ich zabranie. Czyżby więc godził się na posiadanie broni, tylko bez jej używania? Niektórzy chrześcijanie wyciągają z tego wniosek, że obrona konieczna, również przy użyciu broni i prowadząca do zranienia lub zabicia napastnika jest zgodna z nauką Jezusa.

Tak więc wolno w szabat dobrze czynić – Mat. 12:12.

Ogólna nauka Jezusa o szabacie jest dość jasna. Zaleca On przestrzeganie wszystkich Bożych przykazań, również tego o szabacie. Uważa jednak, że człowiek nie jest niewolnikiem żadnego przykazania. Najtrafniej ujmuje to zdanie: Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mar. 2:27).

I schwytana została bestia, a z nią fałszywy prorok, który czynił przed nią cuda, jakimi zwiódł tych, którzy przyjęli znamię bestii i oddawali pokłon jej wizerunkowi. Oboje zostali żywcem wrzuceni do jeziora ognia, płonącego siarką – Obj. 19:20.

Jedną z atrakcji turystycznych Indonezji są wulkany Ijen na Jawie, gdzie ludzie z całego świata podziwiają nocami błękitne jęzory płonącej siarki. Siarka jest żółta, lecz płonie na niebiesko. Wynika z tego, że biblijne piekło może nie być czerwono-pomarańczowe jak lawa, lecz błękitne jak niebo. Ale jeśli tak, to byłoby jego odwrotnością – błękit jeziora ognia najlepiej widać nocą w kontraście z tłem czarnego nieba.

Bardzo podoba mi się zdanie Umberto Eco, że „książek nie kupuje się po to, żeby je przeczytać, ale żeby je mieć”. Kiedy ustawiałam na półce kazania Carla Hegensicka, ciekawe, nowoczesne, marzyłam, by mieć rozważania bliskich mi kaznodziejów, z którymi rosłam, dojrzewałam w życiu z Panem Bogiem. I teraz z ogromnym wzruszeniem i radością, a nawet swoistą dumą, trzymam w dłoni książkę przygotowaną przez Daniela Kaletę: „Rabbi Jeszua Ha-Nocri – Przykazania na każdy dzień roku”.

Do kielicha jej*, w który wam nalewała, nalejcie jej w dwójnasób – Obj. 18:6.

Mściwość stoi w sprzeczności z nauką Jezusa. Dążenie do zemsty jest obce również Torze. Zasada sądu „oko za oko, ząb za ząb” oznacza, że kara ma być adekwatna do czynu – ani surowsza, ani łagodniejsza. Dlaczego zatem w księgach proroczych pojawiają się niekiedy wezwania do oddawania krzywdzicielom złem za zło, i to w podwójnej mierze?