Czyń dobro również w szabat

Tak więc wolno w szabat dobrze czynić – Mat. 12:12.

Ogólna nauka Jezusa o szabacie jest dość jasna. Zaleca On przestrzeganie wszystkich Bożych przykazań, również tego o szabacie. Uważa jednak, że człowiek nie jest niewolnikiem żadnego przykazania. Najtrafniej ujmuje to zdanie: Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mar. 2:27).

Innymi słowy: owszem, należy powstrzymać się od pracy zawodowej i domowej w siódmy dzień, by odpocząć oraz poświęcić go Bogu i społeczności ducha z innymi świętującymi, ale nie wolno uczynić z tej wartościowej zasady narzędzia do wzajemnego dyscyplinowania się. Jezus był przeciwnikiem nagromadzenia szczegółowych przepisów, które jedynie zabijały ducha tego, co Bóg zaproponował człowiekowi dla jego dobra, wygody i przyjemności.

Jezus był wielokrotnie upominany o to, że uzdrawia w szabat. Na swą obronę wskazywał na sytuacje świadczące o tym, że istnieją kryteria wyższe niż obowiązek pełnego odpoczynku. Powołuje się na przepis o ratowaniu życia; kiedy indziej – na pracę kapłanów na rzecz świętujących. Jezus nie był zawodowym lekarzem. Gdyby miał gabinet, to z pewnością by go zamknął na szabat. On po prostu ratował ludzi, nie patrząc na to, jaki jest dzień, która jest godzina i czy nie ma chwilowo ważniejszych spraw na głowie.

Pewien rabin pomógł wdowie porąbać drewno. A był szabat. Widząc to, córka zapytała go: Ojcze, co powiedzą ludzie, jak się dowiedzą, że rąbałeś drwa w szabat? Rabin odrzekł: Bardziej obawiam się tego, co by powiedział Bóg, gdybym nie pomógł tej staruszce.

„Rabbi Jeszua Ha-Nocri – PRZYKAZANIA na każdy dzień roku” (fragment), Daniel Kaleta
refleksja na 17 kwietnia, str. 114