Około 2000 lat temu pojedynczy skryba napisał co najmniej osiem rękopisów zwoju znad Morza Martwego, co czyni go najbardziej płodnym spośród tamtejszych pisarzy, jakiego kiedykolwiek zidentyfikowano

Zwoje znad Morza Martwego to zbiór około 25 000 fragmentów wykopanych w jaskiniach nad brzegiem Morza Martwego w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. Artefakty obejmują niektóre z najstarszych rękopisów Biblii i inne teksty religijne, które nie zostały przyjęte w pismach kanonicznych, a także pisma niereligijne.

Nowa metoda analizy pisma ręcznego opracowana przez naukowców z Uniwersytetu w Groningen dostarcza świeżych wskazówek co do tego, kto napisał zwoje znad Morza Martwego. Okazało się, że nie jeden, ale dwóch skrybów było odpowiedzialnych za starożytny tekst.

Wielki Zwój Izajasza był jednym z pierwszych manuskryptów znad Morza Martwego odkrytych w 1946 roku. Jest to jeden z największych i najlepiej zachowanych ze wszystkich zwojów, przedstawiający najstarszą kompletną kopię Księgi Izajasza.

W jednej z jaskiń na Pustyni Judzkiej dokonano niezwykle rzadkiego odkrycia – wydobyto z niej około dwa tuziny fragmentów zwojów biblijnych sprzed 2000 lat. Nowo odkryte fragmenty zwojów – pierwsze takie znaleziska od 60 lat – to spisane przez dwóch skrybów greckie tłumaczenia ksiąg Zachariasza i Nahuma. W odkrytych tekstach tylko imię Boga jest zapisane w języku hebrajskim.

Podczas prac na stanowisku archeologicznym w Gusz Ecjon odkryto rzadkie znalezisko archeologiczne – nienaruszony kałamarz datowany na koniec okresu drugiej świątyni.

Kałamarz, na który natrafiono wewnątrz dużego budynku z okresu drugiej świątyni, to gliniany cylinder o płaskim dnie; posiada okrągły uchwyt i wąski otwór z nachyloną do wewnątrz krawędzią, przez który wlewano atrament i wkładano pióro. Kałamarz z tego okresu uważany jest za rzadkie znalezisko, a podobne artefakty odkryto jedynie w kilkunastu miejscach w całym kraju.

Trwające siedem lat interdyscyplinarne badania DNA starożytnych zwierząt prowadzone na materiale pobranym ze zwojów znad Morza Martwego dostarczyły naukowcom nowych i zaskakujących informacji o Żydach i ich teologii tuż przez upadkiem drugiej świątyni.

Przełomowe badania wskazują, że różne zwoje pochodzą z różnych lokalizacji nad Morzem Martwym, a niektóre – z odległych miejsc. Zdaniem naukowców ta nowa teoria oparta jest na nowych dowodach, potwierdzających, że część zwojów spisana została na skórze cielęcej, która nie była dostępna na Pustyni Judejskiej. Poprzednio badacze zakładali, że pergamin był zrobiony ze skóry kóz, znakomicie przystosowanych do pustynnego klimatu.

Nowe badania wykazały, że cztery fragmenty manuskryptów znad Morza Martwego przechowywane w bibliotece Uniwersytetu w Manchesterze, uważane poprzednio za niezapisane, w rzeczywistości zawierają tekst.

Odkrycie oznacza, że uniwersytet ten jest jedyną instytucją w Wielkiej Brytanii posiadającą potwierdzone fragmenty tekstu z Qumran. W odróżnieniu od niedawno ujawnionych fałszerstw, te niewielkie kawałki manuskryptów zostały znalezione podczas oficjalnych wykopalisk w jaskiniach Qumran i nigdy nie przeszły przez rynek antyków.