Wyciągasz rękę i zatrzymujesz ją w połowie ruchu. Nie wiesz czemu. Jakaś nieuchwytna myśl zwróciła twoją uwagę i zaraz rozpłynęła się. Spoglądasz na rękę i widzisz pięć palców, dłoń. Wszystko w porządku. Spoglądasz na owoc. Soczysty, świeży, czysty. Nie ma śladu zepsucia ani sugestii robaczywości. Owoc dobry do jedzenia, miły w wyglądzie.

Co jakiś czas słyszę wśród wierzących sformułowanie typu „Poznałem Prawdę 30 lat temu”. Albo inne „Oni są ze świata, nie poznali jeszcze Prawdy”. Takie wypowiedzi wywołują u mnie uczucie niepokoju. Czy w Was również? Nie chcę nikogo osądzać, ale podzielę się z Wami moimi uczuciami.

Słysząc takie wypowiedzi, pojawiają mi się w głowie podejrzenia, że niektóre z osób wypowiadających się, uważają swoje rozumienie czy rozumienie swojej społeczności za coś wyjątkowego, lepszego i niedostępnego dla innych. Poznanie Prawdy jest rzeczywiście czymś wyjątkowym i zaszczytnym. Jednak niesie ze sobą groźbę pychy, groźbę oceniania innych oraz groźbę chlubienia się z czegoś, co tylko wydaje się prawdą.