Kilka tygodni temu miałam wielką przyjemność obserwować ok. 4 tys. biegaczy podczas wrocławskiego maratonu. W dniu startu, mimo że tylko kibicowałam, to i we mnie było dużo stresu, ponieważ jednym z uczestników był mój mąż. Za namową moją i znajomych, zdecydował się rozpocząć 12 tygodniowy trening, aby 15 września przebiec te 42 km i 195 m.

Saul, król wybrany przez Izraela, był zdecydowanie królem racjonalnym i walecznym. Wydaje się, że te cechy są jak najbardziej pożądane u człowieka na takim stanowisku. Jednak Saul był także pomazańcem Bożym, co wymagało od niego nieco innych cech. Podczas jednej z wojen Bóg rozkazał: Idź więc teraz i pobij Amaleka, i wytęp jako obłożonego klątwą jego i wszystko, co do niego należy; nie lituj się nad nim, ale wytrać mężczyznę i kobietę, dziecię i niemowlę, wołu i owcę, wielbłąda i osła (1 Sam. 15:3). Rozkaz, jaki wydał Bóg Saulowi, był jasny. Bardzo brutalny, ale jasny. Miał zabić wszystkich i wszystko. Co zrobił Saul? Lecz Saul i jego lud oszczędzili Agaga i to, co było najlepsze wśród owiec i bydła, najtłustsze okazy i jagnięta, i wszystkiego, co było wartościowe nie chcieli przeznaczyć na zniszczenie, zniszczyli natomiast dobytek lichy i marny (1 Sam. 15:9).

Ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia. Wtedy stał się człowiek istotą żywą. (1 Mojż. 2:7).

Często powtarzam w modlitwie, że dziękuję Bogu za życie. Za to, że oddycham, widzę moich bliskich, mogę cieszyć się każdym przeżytym dniem. Nie mam wątpliwości, że tchnienie życia, które jest zamknięte w moim ciele jest niesamowitym prezentem od Pana. Ale samo ciało również, bo przecież dopiero te dwa elementy tworzą ze mnie istotę żywą.