Szlak Emaus został przygotowany dla pielgrzymów, którzy mogą nim przejść nawet 18-km. Szlak prowadzi obecnie od Centrum dla zwiedzających Saxum Visitor w Abu Gosz, gdzie znajdują się eksponaty na temat chrześcijaństwa, i kończy się przy klasztorze Emaus Nikopolis.

Zgodnie z tradycją chrześcijańską Jezus i jego uczniowie dużo chodzili. Teraz pielgrzymi, którzy chcą iść śladami Jezusa, mogą to zrobić na nowym szlaku zwanym Szlakiem Emaus, który może być drogą, po której szli uczniowie z Jerozolimy do Emaus po śmierci Jezusa. Według Ewangelii Łukasza, idąc, omawiali wydarzenia, które doprowadziły do ukrzyżowania. W pewnym momencie ukazał się im zmartwychwstały Jezus, ale oni go nie rozpoznali. Kiedy dotarli do Emaus, (dziś jest częścią parku Ayalon niedaleko Latrun), zaprosili Jezusa, aby został z nimi na noc. Dopiero wtedy, gdy razem siedzieli i jedli, rozpoznali go.

W niedawno opublikowanej książce prof. Ken Dark z Uniwersytetu Reading w Anglii napisał, że być może odnalazł dom w Nazarecie, gdzie mieszkali Maria i Józef w czasie, gdy Jezus jeszcze był dzieckiem.

Prof. Dark spędził ponad dziesięć lat na badaniu ruin z I wieku n.e., jakie znajdują się pod klasztorem; powiedział, że już w XIX w. po raz pierwszy sugerowano, iż jest to miejsce domu Jezusa i Jego rodziny, ale archeolodzy w latach 1930 doszli do wniosku, że ta hipoteza nie jest wiarygodna.

Na jerozolimskiej Górze Oliwnej, w miejscu, które uważa się za Getsemane z Nowego Testamentu, odkryto niedawno mykwę z czasów Drugiej Świątyni; została określona jako pierwszy dowód łączący to miejsce pielgrzymek z okresem, w którym żył Jezus.

Według wszystkich czterech Ewangelii to właśnie w Getsemane – którego nazwa po hebrajsku oznacza tłocznię oliwy – Jezus spędził noc po ostatniej wieczerzy i został aresztowany przez strażników świątynnych Sanhedrynu.

U stóp zapierających dech w piersiach wodospadów w malowniczym rezerwacie przyrody Banias na północy Izraela odkryto jeden z najwcześniejszych kościołów w kraju. Unikatowy kościół bizantyjski z około 400 roku n.e. zbudowano ponad rzymską świątynią Pana, greckiego boga, od którego park wziął swoją nazwę.

Nie tak słodki jak daktyl Medjool, wcale nie lepki, z przyjemnym posmakiem miodu – tak dr Sarah Sallon opisuje smak daktyli wyhodowanych z nasion sprzed 2000 lat.

Dr Sallon jest jednym z nielicznych szczęśliwców, którzy mieli okazję spróbować jednego ze 111 starożytnych judejskich daktyli zebranych we wrześniu w kibucu Ketura w południowym Izraelu. Te żniwa przyciągnęły uwagę światowych mediów.

Poznajcie Guya Erlicha – wizjonera, farmera, a być może i dostarczyciela roślin do kadzidła w przyszłej, trzeciej świątyni.

Guy Erlich: Oto farma, na której rośnie balsam gileadzki – mamy tutaj szkółkę tych roślin. Chcemy hodować te rośliny na skalę przemysłową.

To dopiero początki, ale Guy już w tej chwili pomaga zazieleniać pustynię na połaci ziemi niedaleko Morza Martwego, w Jerychu.

Właściciele hotelu „Legacy” w Nazarecie we współpracy z Izraelskim Urzędem ds. Zabytków urządzili wystawę przedmiotów odkrytych podczas budowy.

Hotel znajduje się niedaleko Kościoła Zwiastowania, w samym sercu Nazaretu. Poprzednio istniał tam garaż dla autobusów. W 2010 roku właściciele postanowili postawić tam hotel i rozpoczęły się prace budowlane.

Izraelska Rada ds. Telewizji Kablowej i Satelitarnej do czasu ponownego rozpatrzenia zawiesiła licencję na mesjański kanał Shelanu TV, którego właścicielem jest spółka God TV.

O uruchomieniu God TV pisaliśmy tutaj:
MESJAŃSKA SIEĆ BÓG-TV URUCHAMIA W IZRAELU HEBRAJSKI KANAŁ, WYWOŁUJĄC OBURZENIE

Najwcześniejsze wzmianki o Magdali, mieście leżącym na zachodnim brzegu Jeziora Galilejskiego, znajdują się w pismach Strabo, greckiego geografa, historyka i podróżnika, który wspomniał grecką nazwę tego miejsca – Tarichae („solone ryby”) i napisał tak: „W miejscu zwanym Tarichae jezioro dostarcza wspaniałych ryb do solenia, a na jego brzegach rosną drzewa owocowe.” Hebrajska nazwa Magdali – Migdal Nunia („rybna wieża”) również odnosi się do ryb, które stanowiły podstawę gospodarki tego miasteczka. Babiloński Talmud oraz Flawiusz wspominają o tym, że Magdala znajdowała się niedaleko Tyberiady.