Wielu spośród nas fascynuje czy interesuje kultura żydowska. Jeśli jest okazja, uczęszczamy na spotkania z autorami, rabinami, bierzemy udział w obchodach żydowskich świąt czy festiwalach. Dużo też czytamy, wszyscy znamy choć kilka prawdziwych opowieści z czasów Holokaustu. Porusza nas niezwykła twórczość Irit Amiel, Hanny Krall czy przejmujące rozmowy pokolenia dziadków, rodziców i dzieci obarczonych traumą wojny, a przeprowadzone i zapisane przez Mikołaja Grynberga.

7 czerwca 1961 roku w Jerozolimie, w sali Domu Ludowego Bejt ha-Am zmienionej w salę sądową, na oczach blisko 450 dziennikarzy z Izraela i całego świata oraz kamer amerykańskiej stacji NBC, pisarz Jechiel Dinur znany jako Kacetnik mdleje na miejscu dla świadków w trakcie składania zeznań w słynnym procesie Adolfa Eichmanna.

Deptana jest prasa za miastem i wyszła krew z prasy aż do wędzideł końskich – Obj. 14:20

Wizyjna księga spisana przez Jana dorobiła się własnego przymiotnika. W popularnej kulturze europejskiej „apokaliptyczny” oznacza m.in. złowieszczy, straszny, katastroficzny. W Księdze Objawienia opisanych jest wiele pięknych, spokojnych i kojących scen, w których wcale nie dzieje się nic dramatycznego. Jednak niektóre wizje są rzeczywiście przerażające i potwierdzają słuszność popularnego skojarzenia z Apokalipsą.

Kolejne trudne dla mnie wersety:

Aby oni stanowili jedno, jak Ty Ojcze we Mnie, a ja w Tobie (Ew. Jana 17:21). To z modlitwy Pana Jezusa, tzw. arcykapłańskiej, o budowaniu relacji: ja – Pan Bóg, ja - Pan Jezus. Ale i jest to nowe przykazanie: …abyście się wzajemnie miłowali (Ew. Jana 15:12), czyli „oddawali życie za przyjaciół”. I jeszcze w 1 Liście św. Jana 4:20 …Kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Proste, przytaczane wielekroć, omówione we wszystkich możliwych kontekstach. I wciąż takie trudne do realizacji.

Ukazała się właśnie autobiograficzna książka, znanej i uznanej polskiej, izraelskiej pisarki. Irit Amiel należy do tych, którzy ocaleli z Zagłady, do tych, którzy musieli zmierzyć się z pytaniem: ‘to ty żyjesz?’. Należy do pokolenia, dla którego wojna nie zakończyła się w 1945 roku. Ocalała, by pamiętać.