Jeśli (...) nie zwątpicie (...) i tej górze powiecie: Podnieś się i rzuć się do morza, stanie się tak – Mat. 21:21 (Mar. 11:23).

Greckie słowo diakrino (tu: „zwątpicie”) oznacza właściwie ‘rozstrzygać, rozsądzać’, czyli wybierać między różnymi możliwościami. Jezus, ganiąc zwątpienie Piotra chodzącego po wodzie, używa słowa distadzo ‘wahać się’ (Mat. 14:31). Grecy mieli jeszcze słowo skepsis, oznaczające emocjonalny stan wobec możliwości wyboru jednej z dwóch lub więcej możliwości.

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy – Mat. 10:28 (Łuk. 12:4).

Strach przed śmiercią jest instynktowny. Tylko szaleńcy nie boją się śmierci. I nie pomaga tu świadomość, że jest zmartwychwstanie, że prześladowcy nie są w stanie pozbawić kogoś życia wiecznego. Zagrożeniu życia automatycznie towarzyszy strach i nic na to nie można poradzić.

Uzdrawiajcie chorych – Mat. 10:8.

Cuda były w czasach biblijnych ważnym sposobem uwierzytelnienia Bożych posłańców. Gdy Mojżesz udawał się z misją do Egiptu, Bóg wyposażył go w trzy znaki, które miały potwierdzić prawdziwość wizji na górze Horeb (2 Mojż. 4:8).

Mk 7:24-30; Mt 15:21-28

Dla wielu z nas większość roku przepełniona jest obowiązkami i pracą. Teraz trwa piękne lato. Poza niedzielami i dniami świątecznymi mamy do dyspozycji jedynie dwadzieścia-dwadzieścia kilka dni urlopu, w czasie których dobrze jest wypocząć – jest to ważne, by móc zregenerować część sił i dobrze funkcjonować. Mając jednak te dni wolne, niejeden chrześcijanin decyduje się na oddanie tego czasu Bogu i braciom, co jest godne szacunku. Jedziemy na spotkania młodzieżowe, chóry, konwencje, jakieś zebrania, warsztaty. Takie spotkania wiele nam dają. Wyjeżdżamy z nich może nie wypoczęci, ale za to pełni radości, dobrych myśli, zbudowani, z nowymi przyjaźniami i relacjami. To jest dobre.

Stójcie tedy, opasawszy biodra swoje prawdą, przywdziawszy pancerz sprawiedliwości i obuwszy nogi, by być gotowymi do zwiastowania ewangelii pokoju, a przede wszystkim, weźcie tarczę wiary, (...) weźcie też przyłbicę zbawienia i miecz Ducha, którym jest Słowo Boże. – List do Efezjan 6:13-17

Gdy spojrzymy czasami w górę, to wydaje się, że nasze niebo nie jest mniej niebieskie niż dawniej, a gdy pogoda dopisze, to i gwiazd w nocy lśni na nim całkiem sporo. Wystarczy jednak posłuchać pierwszych lepszych wiadomości, przejrzeć tytuły prasowe, by zaraz dowiedzieć się o zapyleniu w miastach, o zanieczyszczonym powietrzu w Chinach, o nadmiarze dwutlenku węgla i metanu w atmosferze, a nawet o tym, że wcześniej czy później z tego pięknego nieba spadnie na nas jakaś zabłąkana asteroida. Gwiazd podobno też gołym okiem widzimy coraz mniej, bo sztucznego światła na ziemi mamy za dużo.

Jakaż siła w modlitwie, ona zmienia noc na dzień, stąd pytanie czy nim wyszedłeś dzisiaj z domu, czyś pomodlił się, czyś poprosił Zbawcę twego, by cię chronić chciał od złego, dzisiaj, cały dzień?

Kiedy brakuje własnych słów, jest siła w modlitwie wyrażonej pieśnią, bo ukojenie niosą trafne słowa i melodia. Można wyrazić i wielką radość, i tęsknotę, i skruchę, ale i pragnienie by być bliżej, o bliżej, hen, za chmurami, a kiedy przychodzą chwile trudne, to prośbę: podaj mi dłoń, Zbawicielu kochany.

Dokładnie według wzoru przybytku i wzoru wszystkich jego sprzętów, które ci pokażę; tak wykonacie (2 Mojż. 25:9).

Opisy budowy Przybytku oraz jego wyposażenia, zamieszczone w księgach Mojżeszowych, są dość ogólne. Na ich podstawie można by wykonać znacznie różniące się od siebie przedmioty, które spełniałyby podane na piśmie wymagania. Bóg jednak zażądał od Mojżesza, by sporządził namiot i przynależące do niego sprzęty „dokładnie według wzoru”. Można by wobec tego zapytać, dlaczego w Piśmie nie zostały przekazane szczegółowe opisy, może nawet z rysunkami, by wykonawcy nie musieli się dopytywać i zgadywać. Ponadto Bóg wiedział przecież, że kiedyś przedmioty te zaginą, czy też zostaną zniszczone. Na czym mieli się wzorować wykonawcy kopii z czasów perskich czy machabejskich? A przecież ich również obowiązywała instrukcja „dokładnie według wzoru”.

Tu jest cierpliwość świętych zachowujących przykazania Boże i wiarę Jezusową. – Obj. 14:12

Zachowanie przykazania nakazującego oddawanie czci jedynemu Bogu, w sytuacji, gdy za odmowę złożenia pokłonu przed bałwochwalczym posągiem grozi kara śmierci, wymaga wielkiej odwagi. Silna wiara w istnienie wyższych wartości nie godzi się z kolei na kompromis osiągnięcia doraźnych korzyści „kupowania i sprzedawania” w nagrodę za przyjęcie znamienia bestii. Ale dopiero wierność w długotrwałym znoszeniu tych uciążliwości rozwija wytrwałość, która jest zalążkiem doskonałości, gdyż pozwala zachować wypracowane cnoty na wieczność.

Którzy się kłaniają bestii i obrazowi [z gr. eikon – ikona] jej. – Obj. 14:11

We współczesnych muzeach przechowywane są liczne obrazy i rzeźby, które niegdyś służyły jako obiekty kultu. Ich artystyczny wyraz i kunszt wykonania może wzbudzać zainteresowanie, podziw, a nawet zachwyt. Wydaje się jednak, że uczucia te nie uwłaczają Bogu, o ile tylko jakiś wytwór ludzkiego rękodzieła nie staje się przedmiotem religijnego kultu.

Kolejne trudne dla mnie wersety:

Aby oni stanowili jedno, jak Ty Ojcze we Mnie, a ja w Tobie (Ew. Jana 17:21). To z modlitwy Pana Jezusa, tzw. arcykapłańskiej, o budowaniu relacji: ja – Pan Bóg, ja - Pan Jezus. Ale i jest to nowe przykazanie: …abyście się wzajemnie miłowali (Ew. Jana 15:12), czyli „oddawali życie za przyjaciół”. I jeszcze w 1 Liście św. Jana 4:20 …Kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Proste, przytaczane wielekroć, omówione we wszystkich możliwych kontekstach. I wciąż takie trudne do realizacji.

Robert Allen Zimmerman urodził się w rodzinie żydowskiej. Przydomek Dylan przyjął prawdopodobnie od imienia pewnego walijskiego poety, którego chętnie czytywał. Zabłysnął jako balladowy głos protestu pokolenia lat sześćdziesiątych. Potem zafascynowała go muzyka rockowa. W późnych latach siedemdziesiątych Bob Dylan przeżył chrześcijańskie nawrócenie. Wtedy właśnie powstał album „Slow Train Coming” (Nadjeżdża powolny pociąg).

Kontynuacja tekstu: Cały czas na nogach (1)

Poprzedni odcinek był wprowadzeniem do epizodu z życia Apostoła Pawła w mieście Troadzie. Omawiając tę historię zwróciliśmy uwagę na to, co przez termin „łamanie chleba“ mogli rozumieć pierwsi chrześcijanie. Napomknęliśmy również o roli niedzieli w ich cyklach spotkań.

Każda religia czy ideologia ma swoje fundamenty. Ma je również chrześcijaństwo. Do fundamentalnych zasad należy przykładać wagę. Należy je podkreślać i ich bronić. Jednak przesadna, fanatyczna dbałość o fundamenty może przerodzić się w błędną i szkodliwą skłonność, którą współcześnie określamy mianem fundamentalizmu.

Łatwo ucieszyć się książkami, które obnażają przekręty w różnych kościołach, nadużycia, grzechy pod pozorem świętości, ale czy to wszystko dotyczy tylko innych?

Wychowana jestem w poczuciu „jesteśmy lepsi”. Ale szybko zrozumiałam, że to często jedynie chęci, by takimi być.

Wiara bez uczynków jest martwa – Jak. 2:17

W moim szacunkowym rankingu, to jeden z częściej cytowanych wersetów Biblii. Powtarzany, przytaczany, omawiany jako argument w różnych rozważaniach. A jeśli rozmowa dotyczy wiary, pojawia się obowiązkowo.