Między XV a XVII wiekiem Europa i częściowo nowy amerykański świat stały się widownią szaleństwa procesów o czary. Nie licząc regularnych prześladowań Żydów, było to do tamtych czasów największe bodaj ludobójstwo. Liczba jego ofiar mogła sięgnąć nawet 100 tys., a do tego doliczyć przecież trzeba liczne przypadki innych kar, jak wygnania czy pozbawienia mienia. Przeważającą większość, bo aż 75‑80 proc. skazanych stanowiły kobiety. Osoby oskarżone o czary stawały przed sądem na podstawie podejrzeń, donosów, bez żadnego zbadania ich zasadności, a następnie były poddawane okrutnym torturom, w trakcie których często przyznawały się do najbardziej absurdalnych zarzutów po to tylko, by jak najszybciej spłonąć na stosie i nie cierpieć już kolejnych sesji „przesłuchań”.

A nikt [nie] mógł nauczyć się pieśni oprócz 141* tysięcy, [którzy] są kupieni z ziemi – Obj. 14:3

Przymiotnik „nowa” w odniesieniu do muzyki może oznaczać jej nowatorski charakter. Po polsku mówimy w takim wypadku o „muzyce współczesnej”, choć mianem tym określa się dzisiaj przeważnie muzykę eksperymentalną tworzoną w ubiegłym stuleciu. W XIV wieku we Francji i Włoszech zapoczątkowany został nurt „nowej muzyki” określany mianem ars nova, czyli nowa sztuka. Kierunek ten przyczynił się do znacznego rozwoju form muzycznych, choć początkowo nie spotkał się z uznaniem i zrozumieniem. Ta stosunkowo trudna, wielogłosowa muzyka wydawała się tak dziwna i „światowa”, że została potępiona przez papieża Jana XXII w bulli Docta sanctorum patrum (1322 r.) i usunięta z kościoła.

Kontynuacja tekstu: "Oręż, którym walczymy"

Jan Eck po debacie lipskiej nie zagrzał zbyt długo miejsca w Niemczech. Udał się do Rzymu, gdzie działała komisja, pracująca nad tekstem bulli potępiającej Lutra. Dość powolną pracę komisarzy Eck znacznie przyśpieszył; gotowy tekst podpisał papież w maju 1520 r.