W głąb oceanu

Możliwości, jakie daje obecnie precyzyjny sprzęt, pozwalają zaglądać tam, gdzie wzrok dotąd nie sięgał. Sondowanie głębin zaowocowało odkryciem nieznanych gatunków flory i fauny.  „Nie ma zwierząt brzydkich”, pouczała nas prelegentka podczas zajęć w ramach zielonej szkoły, kiedy krzywiliśmy się na widok niektórych nieznanych wcześniej stworzeń, głównie ryb, bo ich dotyczyła jej opowieść. Trudno się zgodzić, bo i kolory odpychające, i pysk jakoś mało przyjazny. W oceanarium w Gdyni też niektóre ryby denne budziły odrazę. Ale może warto posłuchać podpowiedzi, poznać, zrozumieć i wtedy wszystko wydaje się ładniejsze.

Mówią, że takiej idealnej nie ma, pragnę więc tego, czego nie ma. Mówią, że zawsze jakiś dźwięk słychać, pragnę więc takie dźwięki słyszeć. Jak ten głos do Eliasza, „cichy i wolny”, ale i ta cisza, gdy umilkli śpiewacy, kapłani i Salomon modli się po raz pierwszy w wybudowanej świątyni. „I stało się, gdy jednostajnie trąbili, i śpiewali, i wydawali jednaki głos, chwaląc i sławiąc Pana: i gdy podnosili głos na trąbach, i na cymbałach, i na innych instrumentach muzycznych, i chwalili Pana, że dobry, że na wieki miłosierdzie jego, tedy dom on napełniony jest obłokiem, to jest dom Pański. Tak iż się nie mogli kapłani ostać. (...) Tedy rzekł Salomon: Pan powiedział, iż mieszkać miał we mgle, a jam zbudował dom na mieszkanie Tobie, o Panie. (...) A obróciwszy król oblicze swe błogosławił wszystkiemu zgromadzeniu Izraelskiemu, a wszystko zgromadzenie Izraelskie stało (2 Kronik 5:13; 6:1,3 BGd). Zapadła cisza. Salomon się modlił. Uroczystość trwała siedem dni.

„Gdzie byłeś, gdy zakładałem ziemię? Powiedz, jeśli wiesz i rozumiesz” (Hioba 38:4 BW). To pytanie, postawione setki lat temu Hiobowi, dzisiaj wciąż brzmi aktualnie, choć wydaje się, że tak dużo wie współczesna nauka. Ale ja wciąż tak wielu spraw dotyczących działania naszego świata nie rozumiem.

A wszelki, który żyje, a wierzy w mię, nie umrze na wieki. Wierzyszże temu? Jan 11:26 (BG)

A Bógci nie jest Bogiem umarłych, ale żywych; bo jemu wszyscy żyją.  Łk 20:38 (BG)

Co roku odchodzi mnóstwo ludzi. Na Badackiej Liście Adresowej często czytamy o śmierci braci i sióstr. Niektórych nie poznałem osobiście – uczucie żalu, że utracona została jakaś okazja, coś mnie ominęło. Innych znałem, za tymi szczególnie tęsknię. Nie ma ich już, a ja dopiero teraz, po kilku latach wiem, co chciałbym im powiedzieć, o co spytać. Mam pragnienie przedłużenia z nimi społeczności, ale ta się urwała – przynajmniej, dałby Bóg, na jakiś tylko czas.  Wielu jeszcze pamiętam, czasem usłyszę fragment nagranego wykładu i odżywają wspomnienia związanego z jakimś bratem, wujkiem.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

Wybiegnijmy tu nieco w przyszłość – na tym, czego dokonał w Wartburgu, Luter nie poprzestał. Tekst niemiecki Nowego Testamentu poddawał nieustannym poprawkom, a czekał go jeszcze przekład Starego Przymierza – wyzwanie daleko większe. Świadom tych trudności, sam nie chciał się tego podjąć, lecz zatrudnił grono współpracowników.

1. Często można spotkać się ze stwierdzeniem, że przed swoim upadkiem, tj. sięgnięciem po zakazany owoc, pierwsza para ludzka była doskonała, że nasz praojciec – Adam – był doskonały. Co przez to na ogół rozumiemy? To, że Stwórca uczynił pierwszego człowieka bez wad, defektów moralnych, umysłowych i fizycznych. „I spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to bardzo dobre”. Dzieło Boga było na tyle perfekcyjne, na ile to od Niego zależało. Jest to prawda, że takie było Jego dzieło. Kiedy jednak spróbujemy odszukać w Piśmie Świętym wersety jasno stwierdzające, że Adam lub Ewa byli doskonali – nie znajdziemy ani jednego. Biblia nie nazywa ich doskonałymi. Jaka może być tego przyczyna?

Nieprzypadkowo podzieliłem tytuł swojej refleksji na dwa człony. Cierpliwość można bowiem rozumieć na dwa sposoby, a obie interpretacje w pewnym stopniu wiązać się mogą z pewnym „cierpieniem”. Wspomniana wyżej cecha charakteru, pewien ludzki przymiot to, po pierwsze, zdolność człowieka do długotrwałego znoszenia rzeczy przykrych. W drugim przypadku można mówić o cierpliwości w kontekście długotrwałego wyczekiwania na coś. Chrześcijaninowi, moim zdaniem, absolutnie niezbędne są obie wyżej wspomniane „cierpliwości”.