Hbr 9:17-20 (BT)
17. Testament bowiem po śmierci nabiera mocy, nie ma zaś znaczenia, gdy żyje ten, który sporządził testament.
18. Stąd także i pierwszy nie bez krwi był zaprowadzony.
19. Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie przepisy Prawa, wziął krew cielców i kozłów z wodą, wełną szkarłatną oraz hizopem i pokropił tak samą księgę, jak i cały lud, mówiąc:
20. To /jest/ krew Przymierza, które Bóg wam polecił.

I sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszej bestii, której rana śmiertelna została uleczona. – Obj. 13:12

Uczucia religijne wzmacniają wszelkie więzi międzyludzkie. Dlatego władcy często posługiwali się kultami, by umacniać swoją pozycję polityczną. Nawet religia chrześcijańska była i jest wykorzystywana jako narzędzie sprawowania władzy, choć stoi to przecież w jawnej sprzeczności z nauką Jezusa, który głosił, że Jego Królestwo nie przynależy do tego świata.

Dziś między innymi o tym co łączy dredy Boba Marleya i Psalm 17.

Nie będę robił analizy Psalmu, ani wyciągał refleksji na temat całości. Zaciekawił mnie jeden werset, jedno porównanie, idąc, za którym natrafiłem na dredy wspomnianego wyżej piosenkarza reagge.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (2)

W poprzednich odsłonach (1) (2) omówiłem cztery powody, dla których określenie „święty” w stosunku do ludzi żyjących wyszło z użycia. Dziś podam jeszcze dwie zauważone przeze mnie przyczyny tego zjawiska.

1. Kompleks niższości wobec poprzednich generacji chrześcijan. Rodzi się z nieświadomości. Wiele osób, wyobrażając sobie przeszłość i rozmawiając o niej, sięga pamięcią nie do realiów, które ma na myśli, ale na przykład do okresu życia swoich dziadków. Albo, co też częste, do stereotypów rodem z popkultury, przeczytanych książek, obejrzanych filmów itp. Im większa wiedza, tym rzeczywistszy obraz przeszłości. Im bardziej powierzchowna, tym bardziej odrealniony i zniekształcony.

Rzadko analizujemy nasze życie z szerszej perspektywy, a jeśli już nam się to zdarzy, wówczas i tak – mimo że jesteśmy chrześcijanami – dominuje w tej analizie perspektywa cielesna. Widzimy jedynie to, co „tu i teraz”, czasem wybiegamy kilka lat w przód. Nie potrafimy przewidzieć skutków naszego postępowania ani konsekwencji w przypadku, jeśli czegoś nie zrobimy. Mamy też problem z analizą naszych życiowych zakrętów. Rozpatrujemy je w kategorii tragedii, uważamy, że to, co na nas przyszło, jest niesłuszne i niesprawiedliwe, nie widzimy sensu tego cierpienia i nie potrafimy znaleźć uzasadnienia dla wyzwań i problemów dnia codziennego. A przecież wszystko dzieje się w naszym życiu w jakimś celu…

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (1)

Poprzednio wspomniałem o dwóch powodach, dla których słowa „święty” nie stosujemy w odniesieniu do ludzi żyjących, do otaczających nas braci i sióstr. Miały one swoje źródło w zmianie znaczenia określenia „święty”, „świętość”. Dziś postaram się omówić dalsze, zauważone przeze mnie, przyczyny zaniku słowa „święty” z naszego codziennego słownika, przynajmniej w znaczeniu, w jakim używał go apostoł Paweł na przykład w cytowanym już fragmencie: Pozdrówcie wszystkich świętych w Chrystusie Jezusie. Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną – Filip. 4:21.

I dano niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, aby leciała na pustynię na miejsce swoje. – Obj. 12:14

Pustynia to obszar o znacznej powierzchni, pozbawiony zwartej szaty roślinnej wskutek małej ilości opadów. Ze względu na niską wilgotność, na gorących pustyniach temperatury dzienne sięgają pięćdziesięciu stopni, zaś w nocy mogą spadać do zera. Jest to teren o niskim poziomie zaludnienia ze względu na trudne warunki życia.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

(ERAZM Z ROTTERDAMU I ULRICH ZWINGLI)

Około 1525 roku Luter wdał się w spór z samym „księciem humanistów”, Erazmem z Rotterdamu. Początkowo nic nie zapowiadało konfliktu – Luter z dorobku Erazma czerpał pełnymi garściami, a Erazm odnosił się doń życzliwie i nawet po trosze wspierał. W konserwatywnych kręgach kościelnych uważano nawet, że Erazm jest ukrytą sprężyną działań Lutra; to akurat wcale nie było prawdą.

Albowiem głupstwo Boże jest mędrsze niż ludzie; a mdłość Boża jest mocniejsza niż ludzie (1 Kor. 1:25).

Czy wolno – aż wzdragam się to wypowiedzieć – twierdzić, że u Boga jest jakieś głupstwo lub słabość? U nieśmiertelnej, wszechmogącej istoty, która swoją mądrością stworzyła wszystko? Jak można? I czy to nie herezja, przypisywać coś takiego Bogu? No, ale przecież apostoł używa takiego określenia. Co ma na myśli?

Jeszcze niedawno żyliśmy w przekonaniu, że zero stopni Fahrenheita (-18°C) to głębia zimna nie do wytrzymania. Już nawet kilkanaście stopni nad zerem straszyło – dopóki pewnego styczniowego dnia nie ogłoszono, że w porze wyjścia do pracy temperatura „stojąca”, jak sobie ją domowo nazywamy, wyniesie -29°C, ale ponieważ razem z ochłodzeniem wir polarny sprowadzi wiatry, to mrozu odczuwalnego będzie -44.

W środowisku, w którym się poruszam i do którego przynależę, dominuje przekonanie, że modlić się można wyłącznie do Pana Boga, i z tym się zgadzam, natomiast do Pana Jezusa, można się zwracać jedynie w trzeciej osobie, niejako za pośrednictwem Pana Boga. I tu już mam wątpliwości.

Cud wielki ukazał się na niebie: niewiasta obleczona w słońce. – Obj. 12:1

Nieprzygotowany obserwator nocnego nieba będzie umiał co prawda zachwycić się wspaniałym spektaklem migocących iskier, zauważy być może niektóre grupy jaśniejszych gwiazd, ale z pewnością nie dostrzeże w nich żadnego podobieństwa do zwierząt, postaci czy przedmiotów. A przecież gwiazdozbiorom zostały przypisane takie skojarzenia. Skąd się wzięły?

Jest 8 stycznia 2015. Mieszkam we Francji, a Francja obudziła się dziś wstrząśnięta atakiem na redakcję gazety „Charlie Hebdo”. Właśnie za pracę w tej redakcji zamordowano 12 osób. Wszyscy komentatorzy jednogłośnie potępiają to, co zrobili zabójcy w imię religii i Allacha. Ja też. Nie ma słów, by określić okrucieństwo i barbarzyństwo tego czynu.

Nie po raz pierwszy wyznawcy islamu zademonstrowali, w jaki sposób rozumieją „kulturę” prowadzenia dyskusji. W odpowiedzi na publikację karykatury – strzelali, by zabić. Dwanaście istnień ludzkich zostało nagle przerwanych dlatego, że muzułmańscy mordercy postanowili kałasznikowami bronić honoru swojego „boga”. Oczywiście nie zważają oni przy tym ani na odpowiedzialność ofiar, ani na winę, ani na przestępstwo.

I otworzona jest świątynia Boża na niebie w górze. – Obj.11:19

Gdy Jezus umierał na krzyżu, nad Jerozolimą zapadła ciemność, zatrzęsła się ziemia. Wokół Wzgórza Czaszek otwierały się groby, ukazując ciała świętych. W świątyni rozdarła się wewnętrzna zasłona. Droga do najświętszego sanktuarium stanęła otworem.