I schwytana została bestia, a z nią fałszywy prorok, który czynił przed nią cuda, jakimi zwiódł tych, którzy przyjęli znamię bestii i oddawali pokłon jej wizerunkowi. Oboje zostali żywcem wrzuceni do jeziora ognia, płonącego siarką – Obj. 19:20.

Jedną z atrakcji turystycznych Indonezji są wulkany Ijen na Jawie, gdzie ludzie z całego świata podziwiają nocami błękitne jęzory płonącej siarki. Siarka jest żółta, lecz płonie na niebiesko. Wynika z tego, że biblijne piekło może nie być czerwono-pomarańczowe jak lawa, lecz błękitne jak niebo. Ale jeśli tak, to byłoby jego odwrotnością – błękit jeziora ognia najlepiej widać nocą w kontraście z tłem czarnego nieba.

* Niepotrzebne skreślić

Kontynuacja tekstu: Ustrój kościoła (4) – Metody organizowania się zborów Badaczy Biblii

W poprzednich czterech rozważaniach starałem się w bardzo zwięzły i z konieczności powierzchowny sposób przedstawić materiał biblijny i historyczny dotyczący sposobów organizowania się zborów Chrystusowych w czasach biblijnych oraz późniejszych, aż po współczesny ruch Badaczy Biblii. Była to z mojej strony próba obiektywnego, o ile to tylko możliwe, spojrzenia na zapisy biblijne i historyczne. Oczywiście nie ukrywałem swych preferencji, które zapewne były zauważalne już na etapie wyszukiwania i oceny argumentów.

Kontynuacja tekstu: Ustrój kościoła (3) – Sposoby łączenia się zgromadzeń

Założyciel ruchu Badaczy Pisma Świętego, Charles Taze Russell, urodził się i wychował w USA w wielopokoleniowej rodzinie prezbiteriańskiej. Jego przodkowie wywodzili się częściowo ze Szkocji, gdzie zapoczątkowany został współczesny system prezbiteriański. Młody Charles w wieku 12 lat podjął samodzielną decyzję o porzuceniu Kościoła prezbiteriańskiego i przystąpieniu do jednego z pittsburskich kościołów kongregacjonalnych. Podając w wątpliwość naukę o przeznaczeniu i piekle, nie miał zresztą czego szukać w kalwińskim Kościele prezbiteriańskim. Rozwinięta przez niego później myśl teologiczna wykluczyła go również z szeregów amerykańskich kongregacjonalistów, jednak działalność, jaką prowadził już samodzielnie, układał w duchu tego właśnie sposobu organizowania się zborów. Uważał, że każde zgromadzenie jest niezależne, samo wybiera swoich sług, a także samo decyduje o sposobie działania, uznawanych prawdach i przyjmowaniu usługi starszych z innych zborów.

Kontynuacja tekstu: Droga konieczna

Jezus w drodze do Galilei, w drodze do swoich. Przy studni Jakubowej, na terytorium Samarytan, rozmawia z przypadkowo spotkaną Samarytanką. W toku rozmowy Samarytanka wyraża wątpliwość co do możliwości porozumienia się dwóch kultur i systemów religijnych:

- Ojcowie nasi na tej górze oddawali Bogu cześć; wy zaś mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy Bogu cześć oddawać.