Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 4)":
Zakończenie Ewangelii świętego Marka, I List i Objawienie świętego Jana Apostoła

Ewangelia wg Św. Jana 7:53 – 8:11

Historii o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie istotnie brak w najdawniejszych i najbardziej wiarygodnych rękopisach Ewangelii Janowej. Co z tego wynika? Ano to, że pewnie jej tam nie było. W zachowanych tekstach greckich pojawi się dopiero w Kodeksie Bezy z Cambridge, datowanym na V/VI stulecie (dla porównania: Kodeksy Synajski i Watykański ‒ oba z IV wieku, Kodeks Aleksandryjski i reskrypt Efrema z V w. oraz papirusy Bodmera z II i III w. jej nie mają). Można ją za to znaleźć w starym ormiańskim przekładzie datowanym na V stulecie (Armenia od III wieku jest chrześcijańska), ale zamieszczoną na samym końcu Ewangelii wg Jana, po wersecie 21:25. Czy to oznacza, że jest ona dziełem (wybitnym!) nieznanego armeńskiego pisarza? Niekoniecznie.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (2)

W poprzednich odsłonach (1) (2) omówiłem cztery powody, dla których określenie „święty” w stosunku do ludzi żyjących wyszło z użycia. Dziś podam jeszcze dwie zauważone przeze mnie przyczyny tego zjawiska.

1. Kompleks niższości wobec poprzednich generacji chrześcijan. Rodzi się z nieświadomości. Wiele osób, wyobrażając sobie przeszłość i rozmawiając o niej, sięga pamięcią nie do realiów, które ma na myśli, ale na przykład do okresu życia swoich dziadków. Albo, co też częste, do stereotypów rodem z popkultury, przeczytanych książek, obejrzanych filmów itp. Im większa wiedza, tym rzeczywistszy obraz przeszłości. Im bardziej powierzchowna, tym bardziej odrealniony i zniekształcony.

Urodziła syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody laską żelazną. – Obj. 12:5

W czasach Dawida pasterskie laski były drewniane. Z żelaza wykonywało się broń lub ciężkie narzędzia rolnicze. Żelazny pręt w rękach pasterza to widok wywołujący sprzeczne uczucia. Sielankowy nastrój zielonej niwy przecięty zostaje wibrującą nutą gniewu i gotowości stawienia czoła niebezpieczeństwu.

Na pewno każdy z nas w tym czy poprzednim roku słyszał coś na temat konfliktu, w jaki zaangażowała się przeciw Ukrainie Rosja. W całej tej niewątpliwie tragicznej sytuacji, a śmierć tysięcy ludzi – obojętnie jakiej narodowości – zawsze jest tragedią, zastanowiły mnie metody, jakich używa państwo rosyjskie w walce przeciw Kijowowi. Niektóre z tych technik są bardzo stare, chciałbym o jednej z nich wspomnieć, ponieważ być może dotykają nas bardziej, niż się to nam, obserwującym wojny z zacisznego europejskiego kąta widzom, zdaje.

Dzieci moje, piszę wam to dlatego, żebyście nie grzeszyli.
Jeżeliby nawet kto zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca – Jezusa
Chrystusa sprawiedliwego (I Jana 2:1)

W tym zdaniu apostolskiego listu słychać wyraźną troskę. Święty Jan jest doskonałym obserwatorem życia – głównie życia w Chrystusie. Wcześniejsze uwagi sprowadzają się do myśli: „nie okłamujcie się, zdarza się wam”, „jeżeli przyznajecie się do grzechu, możecie liczyć na przebaczenie”. Stąd bierze się przypomnienie, że istnieje pomoc w chwilach porażki. Porażki woli, a zwycięstwa żądz, które walczą w członkach waszych (tym razem święty Jakub 4:1).

Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam. (Księga Rodzaju 2:18)

Dawno temu prorok Eliasz w chwili załamania wołał: Gorliwie stawałem w obronie Pana, Boga Zastępów, gdyż synowie izraelscy porzucili przymierze z tobą, twoje ołtarze poburzyli, a twoich proroków wybili mieczem. Pozostałem tylko ja sam, lecz i tak nastają na moje życie, aby mi je odebrać (1 Król. 19:14). Był wystraszony, przygnębiony długą, samotną drogą, tkwił w poczuciu stałego zagrożenia. Po spektakularnym cudzie na górze Karmel, opuszczony, chował się w jaskini, życząc sobie śmierci.