Bardzo podoba mi się zdanie Umberto Eco, że „książek nie kupuje się po to, żeby je przeczytać, ale żeby je mieć”. Kiedy ustawiałam na półce kazania Carla Hegensicka, ciekawe, nowoczesne, marzyłam, by mieć rozważania bliskich mi kaznodziejów, z którymi rosłam, dojrzewałam w życiu z Panem Bogiem. I teraz z ogromnym wzruszeniem i radością, a nawet swoistą dumą, trzymam w dłoni książkę przygotowaną przez Daniela Kaletę: „Rabbi Jeszua Ha-Nocri – Przykazania na każdy dzień roku”.

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (1)

Przejdźmy do tekstów biblijnych. Oto niektóre ze słów odpowiadających pojęciu „doskonały”. Podaję je, korzystając z niezwykle pomocnego dzieła „Biblia w systemie Stronga”, opracowanego przez Daniela Kaletę i wydanego przez Wydawnictwo „Na Straży”.

... zakosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku... – Hebr. 6:5

Struktura teologiczna nauki biblijnej opiera się na zasadzie harmonii i zbudowana jest m.in. na bazie zrozumienia doskonałości. Doskonałość jest celem, do którego każdy dąży osobiście. Widzimy również, że ostateczny stan harmonii świata ludzkości z Ojcem Niebieskim będzie oparty na doskonałości. Chcemy więc rozważyć pojęcie doskonałości – co ono w sobie zawiera, a także połączyć je z biblijnym punktem widzenia.

Ile to już lat gdzieś w okolicy stycznia, lutego zaczyna się w zborach rozmowa o słowach zawartych w „broszurce”, od jakiegoś czasu „niebieskiej”. Rozważania to element przygotowania do obchodzenia Pamiątki.

Z wypiekami na twarzy czytam ostatnio biografię człowieka, który w dużym stopniu ukształtował moje życie. Jest to dla mnie niesamowita przygoda, podróż po czasach, w których żył ten człowiek i w których kształtował się światopogląd tak zbieżny z moim. Co wieczór mam wielką przyjemność poznawania kogoś mi bliskiego, z kim nie miałam okazji do tej pory się poznać.

Kontynuacja tekstu: Ustrój kościoła (3) – Sposoby łączenia się zgromadzeń

Założyciel ruchu Badaczy Pisma Świętego, Charles Taze Russell, urodził się i wychował w USA w wielopokoleniowej rodzinie prezbiteriańskiej. Jego przodkowie wywodzili się częściowo ze Szkocji, gdzie zapoczątkowany został współczesny system prezbiteriański. Młody Charles w wieku 12 lat podjął samodzielną decyzję o porzuceniu Kościoła prezbiteriańskiego i przystąpieniu do jednego z pittsburskich kościołów kongregacjonalnych. Podając w wątpliwość naukę o przeznaczeniu i piekle, nie miał zresztą czego szukać w kalwińskim Kościele prezbiteriańskim. Rozwinięta przez niego później myśl teologiczna wykluczyła go również z szeregów amerykańskich kongregacjonalistów, jednak działalność, jaką prowadził już samodzielnie, układał w duchu tego właśnie sposobu organizowania się zborów. Uważał, że każde zgromadzenie jest niezależne, samo wybiera swoich sług, a także samo decyduje o sposobie działania, uznawanych prawdach i przyjmowaniu usługi starszych z innych zborów.

Kontynuacja tekstu: Dusza po śmierci (1)

Zapoznaliśmy się już z urządzeniem o nazwie fonograf oraz wyobraziliśmy sobie dzięki tej ilustracji, jak może być zachowana u Boga osobowość ludzka. Dziś zwróćmy uwagę na to, co Słowo Boże naucza o duszy.

Zanim do tego przejdziemy, warto przypomnieć, że w chrześcijaństwie istnieją dwa główne poglądy na temat duszy:

„Muszę otwarcie przyznać, że źle podałem ten czas, i nie chcę się usprawiedliwiać, choć kierowałem się czystymi pobudkami, co przyczyniło się do chwały Bożej. Ufam, że Bóg wybaczy mi moje błędy i pomyłki”. - William Miller
(Wm. Miller's Apology and Defence, Boston 1845, s33-34).

Pan ma powód do skargi na mieszkańców kraju: Nie ma w kraju ani wierności, ani miłości, ani poznania Boga. Jest natomiast krzywoprzysięstwo, kłamstwo, zabójstwo, kradzież, cudzołóstwo, rabunek, morderstwa idą za morderstwami. Dlatego kraj okrywa się żałobą i mdleją wszyscy jego mieszkańcy (Oz. 4:1-3).

Podczas wyprawy na Wschodnie Wybrzeże mieliśmy możliwość szybkiej powtórki z czterech wieków historii Stanów Zjednoczonych: od Plymouth w Nowej Anglii, dokąd w 1620 roku przypłynął ze 102 pielgrzymami na pokładzie niewielki żaglowiec Mayflower, poprzez Nautilusa, łódź podwodną o napędzie atomowym, aż po start LADEE – sondy do badania atmosfery Księżyca.

Trzecia część ziemi... trzecia część drzew... i wszelka trawa zielona spalona jest. – Obj. 8:7

Trawy mają specjalny sposób „turbodoładowania” swego rozwoju. Zielone rośliny ogólnie potrzebują do wzrostu dwutlenku węgla, którego przy obfitej wegetacji czasami w powietrzu brakuje. Gdy palą się suche trawy, jest go pod dostatkiem. Korzenie i nasiona nie giną w szybkim pożarze, a ogień dostarcza dodatkowej porcji życiodajnej substancji. To, co wydaje się klęską żywiołową, jest w rzeczywistości podtrzymującym wegetację mechanizmem obronnym.

Chodzi o tę historię w Raju. Opowieść mówi, że mężczyzna i kobieta otrzymali komfortowe warunki życia. Mieli lepiej, niż byli w stanie zamarzyć. Otrzymali też instrukcje, czego mają nie robić. I gdyby nie ta instrukcja, w zasadzie – gdyby nie jedno drzewo, które znalazło się w ogrodzie, ich idylla mogłaby trwać wiecznie (tak się przynajmniej wydaje). Jak to się stało, że drzewo z owocami przynoszącymi nieszczęście znalazło się w Ogrodzie Eden?

Dziś na nabożeństwie zastanawialiśmy się nad wersetem:

Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę, powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy. Mt 10:23

A on im rzekł: Przetoż każdy nauczony w Piśmie, wyćwiczony w królestwie niebieskiem, podobny jest człowiekowi gospodarzowi, który wynosi z skarbu swego nowe i stare rzeczy. Mat 13:52 (BG)

Pan Jezus przyszedł na świat z nową nauką. Nowa była ona dla ludzi – świat duchowy powstał w oparciu o nią i każdy jej w niebie przestrzega. Ale dla Izraelitów, przyzwyczajonych od setek lat do opartego na literze Prawa nauczania Mojżesza i proroków, lekcje Jezusa i apostołów były istotnie nowe, zarówno pod względem treści, jak i ich filozofii. A sens powyższych słów Jezusa brzmi: zwolennicy Jezusa, wykształceni w mądrości Starego i Nowego Testamentu, będą mieli pod dostatkiem starych i nowych głębokich prawd biblijnych. Nawet te stare staną się „nowe”, kiedy padnie na nie promień Ewangelii, rozjaśniającej ich ukryty do tej pory sens – etyczny, typologiczny... Chciałbym skupić się pokrótce na tych „nowościach”, nie tylko nowotestamentalnych, ale również nowościach w sensie ogólnym, na naszej potrzebie nieustannego poszukiwania nowych składników dla naszej wiary, dla naszych „naczyń przeciekających”. Może wyglądać, że staram się udowadniać oczywistości, zauważam jednak taki problem w chrześcijańskiej społeczności, do której należę, a myślę, że w każdej podobne problemy o różnym stopniu nasilenia występują, więc reaguję na to swoim tekstem.