Przyjmij sprawiedliwego w imię sprawiedliwego

Kto przyjmuje sprawiedliwego w imię sprawiedliwego, otrzyma nagrodę sprawiedliwego – Mat. 10:41.

Uczniowie Jezusa bywali też przyjmowani w imię sprawiedliwych. „W imię” oznacza tu uznanie kogoś za coś, np. człowieka, który mówi, że jest prorokiem, za proroka. Wymagało to uważnego posłuchania i zrozumienia głoszonego przez proroka poselstwa, a następnie przyjrzenia się jego „owocom”, czyli sposobowi życia i skutkom jego działalności.

Przyjęcie kogoś „w imię sprawiedliwego” może być czymś mniej lub czymś więcej od uznania za proroka, czyli Bożego posłańca. Można odrzucić czyjeś poselstwo – w tamtym wypadku wieść o bliskości królestwa niebieskiego i konieczności pokuty – ale uznać, że człowiek je niosący jest sprawiedliwy, nie jest więc oszustem i naciągaczem, tylko osobą szczerze przekonaną do tego, co głosi. Może też jednak chodzić o coś więcej: nie tylko o uznanie czyjegoś przesłania, lecz także – jeśli wymaga ono pokuty, czyli radykalnej zmiany postawy ze złej na dobrą – o uznanie zachowań i postaw głoszącego za sprawiedliwe i godne naśladowania. Takie przyjęcie posłańca „w imię sprawiedliwego” nie musi jeszcze oznaczać dołączenia do grona uczniów Jezusa, ale wydaje się kolejnym dobrym krokiem w kierunku podjęcia takiej właśnie decyzji. Apostołowie mieli z radością przyjąć i taką reakcję na ich misję.

Człowiek, który nie staje się uczniem Jezusa, ale przyjmuje głoszony przez Niego system etyczny, z pewnością otrzyma z tego wielkie korzyści – jego życie będzie szlachetniejsze i pełniejsze. Zbliży go to także do ideałów życia wiecznego – weźmie zapłatę sprawiedliwego. Ale jest jeszcze coś większego.

„Rabbi Jeszua Ha-Nocri – PRZYKAZANIA na każdy dzień roku” (fragment), Daniel Kaleta
refleksja na 10 kwietnia, str. 107