Kontynuacja tekstu: Czekający Chrystus (1)

Dwie chwały

Aby proces naprawy moralnego upadku ludzi przebiegał jak najłagodniej, ale aby jednocześnie konsekwentnie prowadził do usunięcia z ich uczuć wszystkich złych pożądliwości będących przyczyną większości cierpień (część cierpień tworzą warunki życia w ziemi wygnania), naprawą tą będzie kierował Chrystus (1 Kor 15:25), przychodząc na ziemię „w swej chwale” (Mt 25:31). Objawioną chwałą Chrystusa jest dotychczasowy dorobek przyszłego Króla w dziele ratowania ludzi z ich upadku. Na dorobek ten składają się dwie różne ofiary: ofiara doskonałego człowieka, który zgodził się żyć pomiędzy złymi ludźmi, oraz ofiara Jego śmierci.

W moich tekstach zamieszczanych na ePatmos miałem zamiar opisać zadania współczesnej służby dla Boga oraz oczekiwanie Boga na dzieło, jakie muszą stworzyć na ziemi ludzie, by mogło przyjść dla niej Królestwo Boże. Korespondencja, która do mnie dotarła, uświadomiła mi moją nieumiejętność, z jaką przedstawiłem poleconą przez Boga pracę sług, bowiem na wstępie należało wskazać na jakąś wyraźną naukę Biblii, choćby w bardzo ogólnym zarysie, informującą o zadaniach, jakie mają do wykonania współcześni słudzy Boga.

W krótszym z dwóch opisów dzieła stworzenia człowieka czytamy, że zostaliśmy – my, ludzie na ziemi, po fizycznym stworzeniu nas, uznani przez Boga za zdolnych do samodzielnego zapełnienia sobą ziemi, zapełnienia na wieczność. Oznacza to, że Bóg, stwarzając człowieka, umieścił w nim taką wielkość i zdolność rozsądku i uczuć, aby mógł samodzielnie żyć na ziemi w pokoju z bliźnimi przez wieczność.

Wielki Piątek. Chrześcijanie wspominają mękę Chrystusa na krzyżu. Może należałoby w takim momencie zamilknąć, nie teoretyzować, współczuć tylko. Z doświadczenia jednak wiadomo, że racjonalne podejście pomaga zmniejszyć dolegliwość psychicznego cierpienia. Jezusowi nie możemy już ulżyć. On z nieba z dumą może patrzeć na sukces Golgoty. Ale nam, stojącym jeszcze pod krzyżem, spoglądającym na Jego cierpienie z oddali, oniemiałym z przerażenia, potrzebne jest uzasadnienie, byśmy do współczucia umieli dołączyć właściwą, rozumną wdzięczność.

Kontynuacja tekstu: Polemika - list otwarty (2)

Posłańcy

Dziękuję Ci, Łukaszu, za zwrócenie uwagi na proroczą zapowiedź posłania Jana z misją ponownego prorokowania po zjedzeniu książeczki – Ap 10:8-11. Też wierzę, że Jan jest nie tylko narratorem tego proroctwa, ale również proroczym symbolem jakiegoś sługi (lub sług), który w czasach końca będzie posłany z misją do narodów i władców świata. Podobnych proroczych zapowiedzi w Biblii jest więcej. Osobiście odczuwam potrzebę rozważenia ich w społecznej debacie, aby się wzajemnie wspomóc w ich zrozumieniu.

Opis i akcja tego rozdziału jest jak scenariusz filmowy. Wyobraźmy sobie szeroki plan – jesteśmy na wysokiej górze i patrzymy na krajobraz. Co widać? Okolica, cała Ziemia, pogrążona jest w mroku. Lecz w pewnym momencie pojawia się gdzieś silne światło, z góry. To Bóg objawia się nad Izraelem! W jednej chwili powstaje ogromny kontrast między światłem i ciemnością, która okrywa resztę świata.

Izajasz, rozdziały 11, 12, 10 i 9

„Wyrośnie różdżka z pnia Jessego” – to jedne z najbardziej znanych słów proroka Izajasza. Kojarzy się je z odrodzeniem i z Mesjaszem, który kiedyś nadejdzie, żeby ustanowić nowe, idealne państwo. Chrześcijanie od razu widzą w tych słowach odniesienie do Jezusa Chrystusa. Chyba jednak sama historia, w której pada to zdanie, nie jest zbyt znana. Różdżka nie wyrasta ot tak sobie. Okoliczności są dość dramatyczne. Różdżka wyrasta na… pobojowisku, na którym niewiele pozostało. Ściślej mówiąc – różdżka wyrasta na porębie*.

Istotny warunek

Chciałbym wspomnieć o jednym warunku, moim zdaniem dość istotnym, wiążącym się z możliwością uczestnictwa w Bożym planie. Bożym planie, który zawiera w sobie chęć zbawienia wszystkich ludzi. Dobrym planie.

A głos, który słyszałem, jako harfiarzy grających na harfach [gr. kithara] swoich – Obj. 14:2

Harfa to po hebrajsku kinnor, a po grecku – kithara. Od tego drugiego słowa wywodzi się nazwa popularnego instrumentu, często używanego dzisiaj do towarzyszenia śpiewowi. Równie powszechny w akompaniamentach fortepian także jest instrumentem strunowym i właściwie wyewoluował z harfy, stając się jej zmechanizowaną wersją. Kinnor we współczesnym języku hebrajskim oznacza skrzypce, czyli podstawowy instrument orkiestry symfonicznej.

I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon. – Obj. 14:1

We współczesnej Jerozolimie wskazuje się co najmniej dwa miejsca związane z nazwą Syjon. Brama Syjońska prowadzi na wzgórze tuż za murami starego miasta, na którym znajduje się między innymi grób Dawida. To miejsce zostało jednak nazwane Syjonem dopiero przez chrześcijan. Poniżej, na południowy wschód, zlokalizowane są wykopaliska, gdzie odkryto prawdziwe stare miasto – zamek Dawida, czyli Syjon historyczny. W Biblii Syjonem nazwane jest także wzgórze świątynne.

Urodziła syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody laską żelazną. – Obj. 12:5

W czasach Dawida pasterskie laski były drewniane. Z żelaza wykonywało się broń lub ciężkie narzędzia rolnicze. Żelazny pręt w rękach pasterza to widok wywołujący sprzeczne uczucia. Sielankowy nastrój zielonej niwy przecięty zostaje wibrującą nutą gniewu i gotowości stawienia czoła niebezpieczeństwu.

Narody rozgniewały się i przeszedł gniew Twój – Obj. 11:18

Według teorii amerykańskiego psychologa Roberta Plutchika gniew i strach są emocjami podstawowymi o przeciwstawnym charakterze, co oznacza, że nie można ich doświadczać jednocześnie. Ekstremalny gniew, wściekłość, wyklucza emocję strachu, powodując, że nawet w obliczu oczywistych zagrożeń człowiek zachowuje się nieracjonalnie, gdyż przestaje się bać.

A gdy otworzył pieczęć siódmą, stało się milczenie na niebie jakoby pół godziny. – Obj. 8:1

Do centrum burzy wciągane są masy wilgotnego i ciepłego powietrza. Unosząc się na duże wysokości, schładzają się i skraplają, tworząc wysokie chmury. Na obrzeżach burzy osuszone powietrze opada do niższych warstw atmosfery o wyższym ciśnieniu, co powoduje jego ogrzanie. Ciepłe i suche powietrze jest bardziej stabilne, dlatego tworzy „pokrywkę” blokującą ruch innych mas powietrza. W ten sposób powstaje zjawisko znane jako „cisza przed burzą”.

A po tym widziałem.– Obj. 7:1

Opowiadanie, podobnie jak utwór muzyczny – a w odróżnieniu od obrazu czy inscenizacji – poddane jest rytmowi czasowemu. Opowiada się wydarzenia jedno po drugim, nawet jeśli coś dzieje się równocześnie. Jeden narrator nie może opowiadać dwóch historii na raz. Na obrazie można ukazać kilka równoległych scen. Dawni ilustratorzy potrafili na jednym płótnie zmieścić na przykład całą fabułę Księgi Estery. Tego nie da się zrobić w normalnie napisanym tekście.

Umiejętnością jego rozstąpiły się przepaści, a obłoki rosą kropią. - Przypowieści Salomona 3:20

Dzisiejsza wędrówka pod hasłem „Z pamiętnika tłumacza” zabierze nas w północne strony Izraela, ku górze Hermon. W pewnym artykule o Psalmie 133 znalazło się następujące zdanie: