[Barnaba i Saul], wysłani przez Ducha Świętego, udali się do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr – Dzieje Apostolskie 13:4

W naszej małej polskiej grupie zastanawialiśmy się ostatnio nad 13 rozdziałem Dziejów Apostolskich. Zanim jeszcze dotarliśmy do jego drugiej części, zawierającej mowę apostoła Pawła skierowaną do Żydów w antiochijskiej synagodze, już pierwsze dwanaście wersetów – zdawałoby się, że prosty, zwięzły opis wydarzeń – dostarczyło wielu ciekawych informacji.

Po przeczytaniu tekstu Łukasza Millera „Gdy zazdrość zaślepia” poczułem, że chciałbym napisać jego kontynuację, między innymi – odpowiedzieć na pytanie postawione na końcu.

Bardzo lubię program chóru Syloe pt. “Dwunastu”. Pomysł na niego jest taki: opowiadamy o bohaterach Starego i Nowego Testamentu, takich, których życie bardzo silnie naznaczone było Bożą obecnością. Jest więc Dawid, Nikodem, Izaak, Tabita… – w kolejności niechronologicznej, bo – jak śpiewa Eunika i Paweł parafrazując List do Efezjan (Ef. 2:14-22) już nie ma “ich” i “nas”.

Kodeks Synajski – najstarszy, z 350 r. n.e., niemal kompletny rękopis Nowego Testamentu, zawierający również greckie tłumaczenie Starego Testamentu. Konstanty Tischendorf odkrył go w 1844 roku w klasztorze św. Katarzyny na Synaju. Cenne pergaminy stopniowo zostały przez niego wywiezione do Rosji i do Niemiec. W 1933 roku British Museum zakupiło manuskrypt od Związku Sowieckiego, za który Stalin otrzymał 100 tys. funtów. „Przez długi czas była to najwyższa cena, jaką kiedykolwiek zapłacono za pojedynczą książkę, w dodatku niekompletną” (Wikipedia). Odtąd zdecydowana większość pergaminowych kart, bo aż 346,5, przechowywana jest w British Library w Londynie, pozostałe części kodeksu znajdują się w Petersburgu, Lipsku oraz w miejscu odnalezienia – w klasztorze na Synaju.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (2)

W poprzednich odsłonach (1) (2) omówiłem cztery powody, dla których określenie „święty” w stosunku do ludzi żyjących wyszło z użycia. Dziś podam jeszcze dwie zauważone przeze mnie przyczyny tego zjawiska.

1. Kompleks niższości wobec poprzednich generacji chrześcijan. Rodzi się z nieświadomości. Wiele osób, wyobrażając sobie przeszłość i rozmawiając o niej, sięga pamięcią nie do realiów, które ma na myśli, ale na przykład do okresu życia swoich dziadków. Albo, co też częste, do stereotypów rodem z popkultury, przeczytanych książek, obejrzanych filmów itp. Im większa wiedza, tym rzeczywistszy obraz przeszłości. Im bardziej powierzchowna, tym bardziej odrealniony i zniekształcony.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (1)

Poprzednio wspomniałem o dwóch powodach, dla których słowa „święty” nie stosujemy w odniesieniu do ludzi żyjących, do otaczających nas braci i sióstr. Miały one swoje źródło w zmianie znaczenia określenia „święty”, „świętość”. Dziś postaram się omówić dalsze, zauważone przeze mnie, przyczyny zaniku słowa „święty” z naszego codziennego słownika, przynajmniej w znaczeniu, w jakim używał go apostoł Paweł na przykład w cytowanym już fragmencie: Pozdrówcie wszystkich świętych w Chrystusie Jezusie. Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną – Filip. 4:21.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

Klęska 1525 roku ograniczyła działalność Lutra do elektorskiej Saksonii. Oczywiście, wpływ jego sięgał daleko poza granice saskiego elektoratu, ale tylko tam mógł teraz swą pracę prowadzić osobiście. Sprzyjał mu nowy elektor Jan Stały, chociaż nie był on władcą na miarę swego starszego brata, zmarłego księcia Fryderyka Mądrego.

W środowisku, w którym się poruszam i do którego przynależę, dominuje przekonanie, że modlić się można wyłącznie do Pana Boga, i z tym się zgadzam, natomiast do Pana Jezusa, można się zwracać jedynie w trzeciej osobie, niejako za pośrednictwem Pana Boga. I tu już mam wątpliwości.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

Wybiegnijmy tu nieco w przyszłość – na tym, czego dokonał w Wartburgu, Luter nie poprzestał. Tekst niemiecki Nowego Testamentu poddawał nieustannym poprawkom, a czekał go jeszcze przekład Starego Przymierza – wyzwanie daleko większe. Świadom tych trudności, sam nie chciał się tego podjąć, lecz zatrudnił grono współpracowników.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

Przekład Lutra stał się kamieniem milowym w dziejach tłumaczeń Biblii, i to nie tylko w krajach języka niemieckiego. Wzorowała się na nim nawet przeciwna Lutrowi strona katolicka, a współczesny język niemiecki w dużym stopniu ukształtował się na tym przekładzie.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

W grudniu 1521 roku Luter, potajemnie i w przebraniu, odwiedził Wittenbergę. Było to aż nazbyt ryzykowne i zostało na dworze saskim źle przyjęte. W Wittenberdze Luter spotkał się z przyjaciółmi, wśród nich – z Filipem Melanchtonem; ci ostatecznie przekonali go, jak bardzo potrzebny jest przekład Biblii na język niemiecki. Zaraz po powrocie na Wartburg Luter wziął się więc ostro do pracy.

Na ostatnim biblijnym spotkaniu (biblijnespotkania.pl) prowadziłem rozmowę bazującą na historii Zacheusza. Miałem już oczywiście pewien plan, wedle którego chciałem prowadzić rozmowę. Jedna wypowiedź bardzo mnie zaskoczyła już na wstępie.

Wypowiedź ta odnosiła się do sposobu odczytywania słów Zacheusza. „Panie, oto połowę majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób”.

Zastanowiłem się nad kwestią zła w człowieku i właściwego radzenia sobie z nim. Czy istnieje w nas ludziach granica zła po przekroczeniu, której już nie ma odwrotu? Czy są winy tak wielkie, z którymi nie da się żyć?

Podobne zagadnienie poruszył ostatnio Łukasz w artykule: Nie zwątpić w Boże miłosierdzie. Nigdy.

Część wniosków pewnie się pokryje, jednak podeszliśmy do tematu od trochę innej strony. Zapraszam do spojrzenia, z mojego punkt widzenia.

Jakiś czas temu mój tata podesłał mi link do cyklu wykładów o Nowym Testamencie, które odbyły się na Uniwersytecie Yale. Na pierwszych zajęciach, wprowadzeniu do kursu o Nowym Testamencie, wykładowca robi studentom prosty test – podaje im dziesięć faktów, cytatów lub dogmatów, a studenci mają zadecydować, czy pochodzą one z Biblii, czy nie. Pytania brzmią następująco:

Zazdrość to nieprzyjemne negatywne uczucie pojawiające się w reakcji na czyjś sukces, powodzenie, szczęście, urodę – w skrócie: w reakcji na coś dobrego, co posiada jakaś inna osoba, najczęściej coś, co sami pragnęlibyśmy mieć. Zazdrość może objawiać się w różny sposób – jako pojedyncze ukłucie w reakcji na wiadomość lub widok czyjegoś sukcesu; jako długotrwały smutek i żal, że samemu się czegoś nie posiada; chyba najgorsze – jako przewlekła niechęć do osoby zazdrością przez nas obdarzanej. Kiedy się pojawia nagle przypomina zdenerwowanie, złość; pielęgnowana latami przemienia się w stały element naszego charakteru i kształtuje ludzi sfrustrowanych, nienawistnych, zgorzkniałych.