Dziś na warsztacie fragment z Ewangelii Św. Jana, r. 1:18. „Jednorodzony Syn” jak podaje Biblia Gdańska, czy też „Jednorodzony Bóg”, jak czytamy we współczesnych przekładach. 

W tekstach greckich – daleko posunięta rozbieżność. Dwa najstarsze pergaminowe kodeksy, tzw. uncjalne (nazwa od wielkich liter alfabetu greckiego, którymi je spisano), mianowicie: Kodeks Synajski oraz równie dawny Kodeks Watykański (oba z IV stulecia po Chrystusie) mają: „Jednorodzony Bóg”.

W środowisku, w którym się poruszam i do którego przynależę, dominuje przekonanie, że modlić się można wyłącznie do Pana Boga, i z tym się zgadzam, natomiast do Pana Jezusa, można się zwracać jedynie w trzeciej osobie, niejako za pośrednictwem Pana Boga. I tu już mam wątpliwości.

A Jezus mu rzekł: Liszki mają jamy,
i ptaszki niebieskie gniazda;
ale Syn człowieczy nie ma,
gdzie by głowę skłonił.
(Ewangelia wg Łukasza 9. rozdział, 58. werset)

Ustatkować się. Osiąść i ustabilizować. Mieć rodzinę, dom, określoną rolę i pozycję w społeczeństwie. Zabezpieczyć swoją starość – wieloma filarami (im ich więcej, tym przecież stabilniejsza konstrukcja przyszłości), zabezpieczyć przyszłość swoich dzieci, kto wie, może i dalszych pokoleń. Pracować i mądrze inwestować zarobione środki.

Głoś słowo Boże, nalegaj w czas albo nie w czas. (2 Tym. 4:2)

Dla kogo ten czas właściwy? Dla słuchacza, oczywiście. Nie wtedy kiedy mnie pasuje, kiedy ja uznam to za wygodne.

Ilustracją niech będzie krótkie opowiadanie.

On, który nawet własnego Syna nie oszczędził… (Rzym. 8:32)

Leżę wtulony w swojego 8-miesięcznego synka. Ustami lekko go muskam, całuję. Nosem delikatnie próbuję poczuć jego zapach. Przecież nie chcę go obudzić. Wewnętrznie rozpiera mnie radość. Kocham go! Jest to mój pierworodny.

Koleżanka ostatnio powiedziała, że dzieci są najpiękniejsze kiedy śpią. Coś w tym jest.

W tej cudownej chwili przez głowę przechodzą myśli i obrazy.

Lubię grać w szachy ze swoim tatą. W dzieciństwie cieszyłem się, gdy partia trwała dłużej niż kilkanaście ruchów. On ułatwiał mi to, rozpoczynając grę bez kilku mocnych figur. Czasami mówił: Dobre posunięcie. Najczęściej jednak, pomimo stosowanych handicapów, szybko dostawałem mata i przeżywałem gorycz porażki. Obecnie rzadko siadamy do szachów, ale nawet teraz, po latach, nie udaje mi się wygrać z nim choćby jednej partii. Tato ciągle jest zbyt dobrym dla mnie szachistą.