Kazn. 9:11 Potem obróciłem się i widziałem pod słońcem, że bieg nie należy do szybkich ani wojna do dzielnych, ani żywność do mądrych, ani bogactwo do roztropnych, ani łaska do zdolnych, lecz czas i przypadek spotyka wszystkich.

Kazn. 9:1 Zaprawdę, wszystko to rozważałem w swoim sercu po to, aby to wszystko wyjaśnić – że sprawiedliwi i mądrzy oraz ich dzieła są w rękach Boga. Człowiek nie zna ani miłości, ani nienawiści [ze] wszystkich [lub wszystkie] rzeczy, [które] są przed nim.

Kazn. 8:10 Widziałem więc niegodziwych pogrzebanych, którzy przychodzili do miejsca świętego i odchodzili z niego, a zapomniano o nich w mieście, gdzie tak czynili. I to również jest marnością.

W czasopiśmie „Wędrówka” w latach 2010-2013 opublikowanych zostało 13 odcinków częściowo „dwugłosowych” rozmyślań nad Księgą Koheleta (tzw. Kaznodziei Salomonowego), które doprowadzone zostały do 7 rozdziału. Jeden z autorów tamtych rozważań zapragnął za pośrednictwem portalu ePatmos podzielić się z Czytelnikami dalszymi spostrzeżeniami na temat tej fascynującej księgi Biblii. Odcinek 14 został napisany jeszcze w 2013 roku, ale dalsze będą już tworzone na bieżąco w dialogu między Pawłem Lipianinem a Danielem Kaletą. Zachęcamy Czytelników do zadumania się nad mądrością natchnionego biblijnego autora sprzed 3 tys. lat.

... aż do dnia, w którym został wzięty w górę po tym, jak przez Ducha Świętego udzielił poleceń apostołom, których wybrał. Im też po swojej męce objawił się jako żywy w wielu niewątpliwych dowodach, przez czterdzieści dni ukazując się im i mówiąc o królestwie Bożym (Dzieje Ap. 1:2‑3).

Czterdzieści dni ukazywania się Jezusa po zmartwychwstaniu stanowi kończącą klamrę mesjańskiej misji rozpoczętej również czterdziestodniowym okresem – postu po chrzcie i pokus Szatana (Mar. 1:13; Łuk. 4:2). Czy Jezus chciał w ten sposób nawiązać do dwóch czterdziestodniowych pobytów Mojżesza na Górze Synaj? (2 Mojż. 24:18; 34:28). Po drugim z tych dwóch okresów przywódca Izraelitów się zmienił: Skóra jego twarzy lśniła, i bali się zbliżyć do niego (2 Mojż. 34:30). Jezus po powstaniu z grobu też nie był już całkiem tym samym Mistrzem, którego znało i kochało jedenastu wybranych. Pojawiał się i znikał, czynił cuda, aż w końcu po czterdziestu dniach na dobre ich opuścił, wstępując do nieba, okryty obłokiem.

Bóg szedł z Temanu, Święty z góry Paran, Sela!
Jego majestat okrył niebiosa,
ziemia była pełna jego chwały.
Jego blask był jak światłość,
rogi wychodziły z jego rąk,
a tam była ukryta jego moc.
Przed nim szła zaraza,
płonące węgle szły przed jego nogami.
Stanął i zmierzył ziemię,
spojrzał i rozproszył narody;
góry wieczyste zostały skruszone,
skłoniły się pagórki dawne.
Jego drogi są wieczne.

Hab. 3:3‑6

Zaczęliśmy w zborze czytać Ewangelię wg św. Marka. Tym razem zauważyliśmy niezwykłą konsekwencję, z jaką pisze autor. Tekst jest tworzony przez świadomego pisarza, który konstruuje historię tak, by przedstawić ściśle określoną wizję, kontekst, treść. Święty Marek jest przy tym niezwykle skrótowy. Pomija pewne szczegóły ale i całe wydarzenia po to jednak, by myśl, którą chce opowiedzieć, ukazała się ze zdwojoną siłą.

Kontynuacja tekstu: Czekający Chrystus (1)

Dwie chwały

Aby proces naprawy moralnego upadku ludzi przebiegał jak najłagodniej, ale aby jednocześnie konsekwentnie prowadził do usunięcia z ich uczuć wszystkich złych pożądliwości będących przyczyną większości cierpień (część cierpień tworzą warunki życia w ziemi wygnania), naprawą tą będzie kierował Chrystus (1 Kor 15:25), przychodząc na ziemię „w swej chwale” (Mt 25:31). Objawioną chwałą Chrystusa jest dotychczasowy dorobek przyszłego Króla w dziele ratowania ludzi z ich upadku. Na dorobek ten składają się dwie różne ofiary: ofiara doskonałego człowieka, który zgodził się żyć pomiędzy złymi ludźmi, oraz ofiara Jego śmierci.

W moich tekstach zamieszczanych na ePatmos miałem zamiar opisać zadania współczesnej służby dla Boga oraz oczekiwanie Boga na dzieło, jakie muszą stworzyć na ziemi ludzie, by mogło przyjść dla niej Królestwo Boże. Korespondencja, która do mnie dotarła, uświadomiła mi moją nieumiejętność, z jaką przedstawiłem poleconą przez Boga pracę sług, bowiem na wstępie należało wskazać na jakąś wyraźną naukę Biblii, choćby w bardzo ogólnym zarysie, informującą o zadaniach, jakie mają do wykonania współcześni słudzy Boga.

Stójcie tedy, opasawszy biodra swoje prawdą, przywdziawszy pancerz sprawiedliwości i obuwszy nogi, by być gotowymi do zwiastowania ewangelii pokoju, a przede wszystkim, weźcie tarczę wiary, (...) weźcie też przyłbicę zbawienia i miecz Ducha, którym jest Słowo Boże. – List do Efezjan 6:13-17

Gdy spojrzymy czasami w górę, to wydaje się, że nasze niebo nie jest mniej niebieskie niż dawniej, a gdy pogoda dopisze, to i gwiazd w nocy lśni na nim całkiem sporo. Wystarczy jednak posłuchać pierwszych lepszych wiadomości, przejrzeć tytuły prasowe, by zaraz dowiedzieć się o zapyleniu w miastach, o zanieczyszczonym powietrzu w Chinach, o nadmiarze dwutlenku węgla i metanu w atmosferze, a nawet o tym, że wcześniej czy później z tego pięknego nieba spadnie na nas jakaś zabłąkana asteroida. Gwiazd podobno też gołym okiem widzimy coraz mniej, bo sztucznego światła na ziemi mamy za dużo.

Dziś na warsztacie fragment z Ewangelii Św. Jana, r. 1:18. „Jednorodzony Syn” jak podaje Biblia Gdańska, czy też „Jednorodzony Bóg”, jak czytamy we współczesnych przekładach. 

W tekstach greckich – daleko posunięta rozbieżność. Dwa najstarsze pergaminowe kodeksy, tzw. uncjalne (nazwa od wielkich liter alfabetu greckiego, którymi je spisano), mianowicie: Kodeks Synajski oraz równie dawny Kodeks Watykański (oba z IV stulecia po Chrystusie) mają: „Jednorodzony Bóg”.

Kontynuacja tekstu: Pomoc Boga (2)

Druga prośba

Prośby Izraelitów powodowane trudnością chwili, otwierały Bogu drogę do rozpoczęcia realizacji pomocy dla całej ludzkości. Bo prosiło o ratunek i pomoc potomstwo Abrahama, przez które według obietnicy Boga złożonej Abrahamowi, będą otrzymywać błogosławieństwa wszystkie narody. Wyrywał ich zatem Bóg z niewoli Egipskiej nie tylko dla ulżenia ich losu, ale również dla usunięcia w przyszłości z serc Egipcjan nieprawości, która czyniła ich ciemięzcami.

Kontynuacja tekstu: Pomoc Boga (1)

Adam w chwili, kiedy otrzymał polecenie napełnienia ziemi swym potomstwem (Rdz 1:28), jeszcze nic nie wiedział o trudnościach, jakie miały wystąpić w układaniu pokojowych relacji pomiędzy jednostkami tworzącymi ludzką społeczność. Jego potomstwo rychło ich doświadczyło, ale dopiero Abraham, żyjąc w Ur, uświadomił sobie, że człowiek jest bezsilny w swych dążeniach do zbudowania społecznego pokoju na ziemi oraz że niezbędna jest pomoc Boga, by ludzie mogli nauczyć się zgodnie żyć ze sobą nawzajem. Dlatego Abraham zapragnął „miasta, którego architektem i budowniczym będzie Bóg”. Tym pragnieniem otworzył Bogu drogę do ludzi, drogę, której celem była pomoc w ułożeniu im zgodnej egzystencji na ziemi. Podobnie wcześniej Noe swym sprzeciwem wobec otaczającego go zła umożliwił Bogu okazanie mu pomocy w przeniesieniu istnienia człowieka na ziemi przez zagładę potopu. Bowiem Bóg, dając człowiekowi wolną wolę, ograniczył siebie, swą wszechmoc w kierowniczym inicjowaniu właściwego postępowania ludzi.

W krótszym z dwóch opisów dzieła stworzenia człowieka czytamy, że zostaliśmy – my, ludzie na ziemi, po fizycznym stworzeniu nas, uznani przez Boga za zdolnych do samodzielnego zapełnienia sobą ziemi, zapełnienia na wieczność. Oznacza to, że Bóg, stwarzając człowieka, umieścił w nim taką wielkość i zdolność rozsądku i uczuć, aby mógł samodzielnie żyć na ziemi w pokoju z bliźnimi przez wieczność.

Przypominam, że w cyklu związanym z proroctwami chodzi o pokazanie, że proroctwa to ciekawe opowieści. Przedstawiam tu treść, nie przechodząc do skomplikowanej interpretacji i symboliki. Proroctwa to piękne fragmenty tekstu, nawet jeśli czyta się je bardzo prosto.

29 rozdział Proroctwa Izajasza intryguje mnie od dawna. Opisuje on moment, w którym dokonuje się przemiana w Izraelu. Jak się to stanie – to pytanie, które zadają sobie badacze Biblii od setek lat. Rozdział ten daje ogólne pojęcie na ten temat, ale oczywiście nie wyjaśnia wszystkiego.