Jeśli spodziewasz się kolejnego wywodu potępiającego ewolucjonizm jako próbę pozbycia się Stwórcy z dzieła stworzenia, to muszę Cię rozczarować, źle trafiłeś. Jeśli spodziewasz się, że dokonam przełomu i ten tekst pozwoli wreszcie pojednać skłócone światy kreacjonistów i ludzi nauki – również się zawiedziesz. Nie chcę także zabierać głosu w debacie naukowej, bo naukowcem nie jestem, jednak uważam się za chrześcijanina i z tej perspektywy chcę się wypowiedzieć.

Trzy najmniejsze kości w organizmie człowieka precyzyjnie połączone ze sobą. Zadziwia ta konstrukcja. To, co obok, też. Małżowina uszna nie jest urocza, to raczej kwestia przyzwyczajenia. Takie te „naganiacze dźwięków” mamy i już. Dobrze, że skuteczne. Wewnątrz błona, potem te trzy miniaturowe kosteczki: młoteczek, strzemiączko, kowadełko. Polskie nazwy brzmią bardzo swojsko. Dalej, kolejne dziwo: ślimak. To jakby rurka wielokomorowa (jak profil PCV w ramie okiennej) zwinięta na kształt muszli winniczka. Wypełniona cieczą, wyłożona od wewnątrz błoną usianą delikatnymi rzęskami. Do nich przytwierdzone „elektryczne przewody”. Taka wiązka nerwowa łącząca mechaniczne „dziwo” z płatem skroniowym mózgu. To, w czym możemy sobie podłubać, jest przetwornikiem dźwięku. Drgania powietrza – fala dźwiękowa – poruszają błoną bębenkową. Ta napędza wspomniane trzy kosteczki, które z kolei oddziałują na płyn w ślimaku. Płyn faluje jak woda w stawie i porusza (jak trzciny) rzęski produkujące impulsy elektryczne. Rzęski wiernie odtwarzają drgania powietrza wpadającego do ucha…

Przypowieści Jezusa mają zawsze swój morał i przesłanie. Zawierają też intrygujące szczegóły, które poszerzają i wzbogacają główną myśl. Przyjrzyjmy się jednej z takich opowiedzianych przez Niego historii.

Dziesięć dziewcząt uczestniczy w rytuale weselnym. Ich rola ma polegać na powitaniu pana młodego, który wkrótce uroczyście przybędzie na ucztę. Światło lamp oliwnych ma dodać blasku tej chwili. Jednak przyjazd króla wesela znacznie się odwleka i ekscytacja ustępuje miejsca zmęczeniu. Druhny zasypiają. Po jakimś czasie z drzemki wyrywa je okrzyk, że oto nadjeżdża pan młody. Gdy uruchamiają swoje lampy, połowa z nich odkrywa, że nie zabrała zapasu oleju i płomień gaśnie. Zapobiegliwe panny nie oddają im swojego paliwa – mogą tylko poradzić, gdzie je kupić. Jednak na zakupy jest już ewidentnie za późno. Gdy część z nich idzie zaopatrzyć się w oliwę, przybywa pan młody i na ucztę weselną zabiera jedynie te, które czekają na niego z zapalonymi lampami.

Na początku przedstawmy krótko, na czym polega problem. Pismo Święte mówi, że zbawienie jest z łaski, a nie dzięki naszym uczynkom. Jednakże wspomina też, że nasza wiara musi być poparta uczynkami. Zatem czy na pewno tylko łaska ma znaczenie dla naszego zbawienia? W tym wszystkim należy znaleźć jakiś środek ciężkości i wykazać współzależność tych dwóch pojęć, rozwiewając tym samym mit ich wzajemnej opozycyjności.

Zaraz na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie znajdziesz tu wyliczonych powodów, dla których ja albo ktoś inny wierzy. Nie ma tu też próby spisania dowodów na istnienie Boga, zaczerpniętych z różnych dziedzin nauki. Osobiście nie wierzę, by dało się przekazać wiarę w taki sposób.

(Jan 1:38-51)

Autorem powyższych słów jest Saul z Tarsu, później Paweł, sługa i powołany apostoł Mesjasza Jezusa. Język Pawła często płonie ogniem świętej Bożej gorliwości, ale gdy prowadzi on wykład teologiczny, bardzo precyzyjnie dobiera słowa. Można odnieść wrażenie, że czasami używa gotowych „zestawów”, które zapewne po stokroć powtarzał w swoich kazaniach, komentując każde słowo, każdy przyimek, zaimek i przedrostek... Jaka szkoda, że chwilowo nie możemy teraz słuchać tych jego autorskich objaśnień.