A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu królów, którzy tak* objęli królestwo, ale wezmą jak królowie na jedną godzinę wraz z bestią – Obj. 17:12.

W jednej ze swoich bajek bracia Grimm opisują wymuszoną współpracę dwóch drapieżników. By sam nie zostać pożartym, lis pomaga wilkowi wyszukiwać łup, ale robi to w taki sposób, że w końcu zachłanność silniejszego rywala doprowadza go do zguby. W bardziej realnej, współczesnej polityce coraz częściej zdarza się, że negocjacje kończą się całkowitą zgodą tylko odnośnie tego, że strony całkowicie się nie zgadzają.

A oto smok rydzy, wielki, mając głów siedem i rogów dziesięć... – Obj. 12:3

Stany pośrednie wzbudzają obrzydzenie. Brzydzi nas stan nieustalony między płynem a ciałem stałym. Obrzydliwe wydają się galaretowate stworzenia wodne. Również zwierzęta, u których występują cechy innych gatunków lub zwielokrotnione części własnego organizmu, wydają się brzydkie i straszne.

A gdy odmówiło siedem gromów, miałem pisać, ale usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj, co mówiło siedem gromów, a nie pisz tego. – Obj. 10:4

Nic tak nie rozbudza ciekawości, jak sekret, czyli wiedza, do której dostęp mają jedynie wybrani. Przysłowiowa jest pod tym względem puszka Pandory czy też małe, zamknięte drzwiczki z niektórych bajek. W pewnym sensie podobną rolę odegrał zakazany owoc rajskiego drzewa poznania dobra i zła. Bóg stworzył człowieka z „żyłką” odkrywcy. Wielu ludzi, zwłaszcza młodych, najbardziej interesuje się tym, czego nie zna. Zagadki i sekrety działają na wyobraźnię i przyciągają uwagę. Może właśnie dlatego niektóre elementy Bożego planu okryte zostały tajemnicą.

Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł. – Obj. 7:17

Dobra kompozycja cechuje się nie tylko umiejętnym budowaniem napięć, ale także ich rozładowywaniem. Długotrwałe intensywne doznania mogą wywoływać znużenie, a nawet zobojętnienie. Dlatego w dobrych utworach wśród dramatycznych zdarzeń pojawiają się kontrastowe sceny, umożliwiające odbiorcy odetchnięcie przed kolejną kulminacją akcji.

A po tym widziałem.– Obj. 7:1

Opowiadanie, podobnie jak utwór muzyczny – a w odróżnieniu od obrazu czy inscenizacji – poddane jest rytmowi czasowemu. Opowiada się wydarzenia jedno po drugim, nawet jeśli coś dzieje się równocześnie. Jeden narrator nie może opowiadać dwóch historii na raz. Na obrazie można ukazać kilka równoległych scen. Dawni ilustratorzy potrafili na jednym płótnie zmieścić na przykład całą fabułę Księgi Estery. Tego nie da się zrobić w normalnie napisanym tekście.

Ogólnie wśród chrześcijan uważa się, że Objawienie jest najtrudniejszą księgą Biblii. Komentarze do niej to opasłe tomiska. Mimo to prawie wszyscy korzystamy z wielu prostych inspiracji wywodzących się z tej księgi. Trudna czy łatwa? Tylko dla rozumu, czy też może także dla wyobraźni i emocji. Spróbujmy się przekonać.