Przestrzegaj przykazań: (...) Nie będziesz zabijał,  nie będziesz cudzołożył, nie będziesz kradł, nie będziesz mówił fałszywego świadectwa;  czcij swego ojca i matkę oraz będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie – Mat. 19:17‑19.

W swym programowym kazaniu na górze Jezus opowiedział się za wypełnianiem nawet najmniejszych przykazań Tory. W rozmowie z bogatym młodzieńcem wymienia zaś przykładowe „wielkie” przykazania, których należy przestrzegać, by otrzymać wieczne życie. Są wśród nich również takie jak: będziesz miłował swego bliźniego czy nie będziesz oszukiwał (Mar. 10:19), które pochodzą spoza dekalogu. Jezus wskazuje w ten sposób jasny przepis na osiągnięcie nieśmiertelności – życie według całej instrukcji danej ludzkości przez Boga za pośrednictwem Mojżesza na górze Synaj.

Będziesz obchodzić (...) Święto Żniw, pierwocin twojej pracy, tego, co posiałeś na polu – 2 Mojż. 23:16.

W miniony poniedziałek, 17 maja 2021 r., przypadało biblijne święto Szawuot, liczone według kalendarza księżycowo-słonecznego. W najbliższą niedzielę, 23 maja, chrześcijanie będą obchodzili Pięćdziesiątnicę. Nazwa Szawuot, po hebrajsku „tygodnie”, odnosi się do siedmiu tygodni, jakie należało naliczyć od pierwszego dnia po świątecznym Szabacie paschalnym, 16 nisan, do Święta Żniw, przypadającego nazajutrz po siódmym tygodniu, czyli w dzień pięćdziesiąty. Do tego też nawiązuje chrześcijańska nazwa Pięćdziesiątnicy, wyliczanej na podobnej zasadzie, tyle że wedle innej formuły, przyjętej w pierwszych wiekach ery chrześcijańskiej.

I stały się gromy^* i błyskawice, i głosy, i gromy – Obj. 16:18.

Burza jest jednym z tych zjawisk przyrodniczych, które jednocześnie i przerażają, i fascynują. Najpierw rozlegają się groźne pomruki i pojawiają się trudne do zlokalizowania rozbłyski światła. Zza horyzontu nadciągają skłębione zwały imponujących chmur, zrywa się wiatr, nagle uderza oślepiająca błyskawica, której towarzyszy ogłuszający grzmot, potem druga i trzecia... Z nieba strugami leje się woda. Nie trwa długo ten poryw, a po burzy nastaje pachnąca cisza, przerywana jedynie oddalającymi się gromami. Zza chmur wyziera słońce, a trawy rozbłyskują tysiącami skrzących się diamentów.

A gdy wylał czaszę swoją na powietrze, wyszedł głos wielki z kościoła Bożego mówiący: Stało się! – Obj. 16:17.

Three, two, one, zero... lift off – takie odliczanie do momentu startu rakiety poprzedzone jest długim okresem przygotowań. Zdarzeniami ostatnich kilku minut steruje główny komputer, a człowiek może ingerować w ten proces jedynie w wyjątkowych przypadkach. Uruchomienie pełnego ciągu silników głównych w sekundzie „zero” nie kończy misji rakiety, lecz ją rozpoczyna.

Bóg szedł z Temanu, Święty z góry Paran, Sela!
Jego majestat okrył niebiosa,
ziemia była pełna jego chwały.
Jego blask był jak światłość,
rogi wychodziły z jego rąk,
a tam była ukryta jego moc.
Przed nim szła zaraza,
płonące węgle szły przed jego nogami.
Stanął i zmierzył ziemię,
spojrzał i rozproszył narody;
góry wieczyste zostały skruszone,
skłoniły się pagórki dawne.
Jego drogi są wieczne.

Hab. 3:3‑6

Wielki Piątek. Chrześcijanie wspominają mękę Chrystusa na krzyżu. Może należałoby w takim momencie zamilknąć, nie teoretyzować, współczuć tylko. Z doświadczenia jednak wiadomo, że racjonalne podejście pomaga zmniejszyć dolegliwość psychicznego cierpienia. Jezusowi nie możemy już ulżyć. On z nieba z dumą może patrzeć na sukces Golgoty. Ale nam, stojącym jeszcze pod krzyżem, spoglądającym na Jego cierpienie z oddali, oniemiałym z przerażenia, potrzebne jest uzasadnienie, byśmy do współczucia umieli dołączyć właściwą, rozumną wdzięczność.

Otworzony był kościół przybytku świadectwa na niebie (...) i napełniony jest kościół dymem od chwały Bożej – Obj. 15:5,8

Hebrajskie słowo szekhina wywodzi się od rdzenia Szin-Kaf-Nun (7931) oznaczającego osiedlić się, mieszkać, przebywać. Szekhina w odniesieniu do Boga to znak Jego obecności. W tym sensie Bóg dwa razy wprowadzał się do ziemskich mieszkań. Raz na pustyni Synaj do namiotu^* i raz do budowli zaprojektowanej przez Dawida i wzniesionej w Jerozolimie przez Salomona. Trzecie i ostateczne wprowadzenie się Boga do mieszkania przygotowanego Mu przez ludzi zostało opisane w kilku proroctwach. Jednym z nich jest Księga Objawienia.

Każda religia czy ideologia ma swoje fundamenty. Ma je również chrześcijaństwo. Do fundamentalnych zasad należy przykładać wagę. Należy je podkreślać i ich bronić. Jednak przesadna, fanatyczna dbałość o fundamenty może przerodzić się w błędną i szkodliwą skłonność, którą współcześnie określamy mianem fundamentalizmu.

Hbr 9:17-20 (BT)
17. Testament bowiem po śmierci nabiera mocy, nie ma zaś znaczenia, gdy żyje ten, który sporządził testament.
18. Stąd także i pierwszy nie bez krwi był zaprowadzony.
19. Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie przepisy Prawa, wziął krew cielców i kozłów z wodą, wełną szkarłatną oraz hizopem i pokropił tak samą księgę, jak i cały lud, mówiąc:
20. To /jest/ krew Przymierza, które Bóg wam polecił.

Matkot to prosta gra polegająca na odbijaniu miękkiej gumowej piłeczki twardymi, najczęściej drewnianymi paletkami. Bywa uznawana za nieoficjalny izraelski sport narodowy. Mówi się, że została wymyślona na izraelskich plażach i uprawiana jest tam od 80 lat, czyli dłużej niż istnieje państwo Izrael. Jest tak popularna w tym kraju, że w Tel Awiwie powstało nawet specjalne muzeum tej gry, jedyne na całym świecie.

Kodeks Synajski – najstarszy, z 350 r. n.e., niemal kompletny rękopis Nowego Testamentu, zawierający również greckie tłumaczenie Starego Testamentu. Konstanty Tischendorf odkrył go w 1844 roku w klasztorze św. Katarzyny na Synaju. Cenne pergaminy stopniowo zostały przez niego wywiezione do Rosji i do Niemiec. W 1933 roku British Museum zakupiło manuskrypt od Związku Sowieckiego, za który Stalin otrzymał 100 tys. funtów. „Przez długi czas była to najwyższa cena, jaką kiedykolwiek zapłacono za pojedynczą książkę, w dodatku niekompletną” (Wikipedia). Odtąd zdecydowana większość pergaminowych kart, bo aż 346,5, przechowywana jest w British Library w Londynie, pozostałe części kodeksu znajdują się w Petersburgu, Lipsku oraz w miejscu odnalezienia – w klasztorze na Synaju.

Takiego to przystało nam mieć arcykapłana, świętego, niewinnego, nieskalanego, odłączonego od grzeszników i wywyższonego nad niebiosa. Który nie musi codziennie, jak inni arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, następnie za grzechy ludu; uczynił to bowiem raz na zawsze, gdy ofiarował samego siebie. (Hebr. 7:26-27)

Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga; I nie dlatego, żeby wielekroć ofiarować samego siebie, podobnie jak arcykapłan wchodzi do świątyni co roku z cudzą krwią, gdyż w takim razie musiałby cierpieć wiele razy od początku świata; ale obecnie objawił się On jeden raz u schyłku wieków dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie. (Hebr. 9:24-26)

„Raz na zawsze” to słowa jasne i zdecydowane. Apostoł pisze obszernie i dobitnie, by nie pozostawić cienia wątpliwości. To, że Jezus, jedyny, o którym można było powiedzieć „sprawiedliwy”, oddał swoje życie, jest wystarczającą ofiarą za grzech wszystkich ludzi. Śmierć Jezusa – jednokrotna i wystarczająca. Autor listu do Hebrajczyków nie szczędzi miejsca, by myśl tę udokumentować. Dlaczego „raz na zawsze” jest takie ważne?

Rabbi Szimeon powiedział: Są trzy korony: Korona Tory, korona kapłaństwa i korona królewskości (2 Mojż. 25:10-11; 2 Mojż. 30:1-3; 2 Mojż. 25:23-24), przewyższa je jednak korona dobrego imienia (Kazn. 7:1). (Pirke Abbot 4:19)

Trzy przedmioty w pustynnym sanktuarium Izraela  otoczone były złotymi koronami: skrzynia przymierza, złoty ołtarz kadzenia oraz stół chlebów pokładnych. W skrzyni znajdowały się kamienne tablice z przykazaniami – świadectwo przymierza zawartego na Synaju, którego warunkiem było przestrzeganie zasad wyznaczanych przez Torę. Złoty wieniec otaczający skrzynię stanowił więc koronę Tory. Na złotym ołtarzu składana była dwa razy dziennie ofiara kadzielna. Usługę tę miał prawo sprawować jedynie kapłan. Dlatego korona ta symbolizuje chwałę kapłaństwa. Na złotym stole ułożonych było dwanaście chlebów od dwunastu plemion synów izraelskich (3 Mojż. 24:8). Cała społeczność Izraela została za czasów Dawida otoczona koroną władzy królewskiej.

I usłyszano liczbę popieczętowanych: sto czterdzieści [cztery] tysiące. – Obj. 7:4

Liczby to nie tylko miary. Wiele z nich ma symboliczną wartość, głęboko zakorzenioną w ludzkim myśleniu. Gdy chcemy coś zrobić równocześnie z kimś, liczymy do trzech. Maszerujemy na cztery. Siedem to suma tych liczb, a dwanaście – iloczyn.