A jeśli ktoś was nie przyjmie (...), strząśnijcie pył z waszych nóg – Mat. 10:14 (Mar. 6:11; Łuk. 9:5, 10:11).

Zetknięcie się z Bożym zaproszeniem zwiększa niestety odpowiedzialność. Sodoma i Gomora będą na sądzie w lepszym położeniu niż miasto, które nie przyjęło poselstwa Jezusa. Pesymistyczne spojrzenie na taką sytuację mogłoby prowadzić do wniosku, że odwiedzając jakąś izraelską osadę, apostołowie wyrządzili krzywdę jej mieszkańcom, gdyż większość Izraelitów i tak odrzuciła Jezusa, a gdyby o Nim nie usłyszeli, to byliby może w lepszym położeniu.

I zobaczyłem innego anioła stojącego w słońcu i zawołał donośnym głosem do wszystkich ptaków latających środkiem nieba: Chodźcie, zgromadźcie się na wielką ucztę Boga – Obj. 19:17.

Obraz Pietera Bruegela „Procesja na Kalwarię” przenosi scenę ukrzyżowania na niderlandzkie przedmieście z XVI wieku. Nad rozbawionym, nieświadomym tragedii tłumem krążą czarne ptaki, które za kilka godzin będą może szarpać ciała konających skazańców wieszanych na wysokich słupach z kołami. Makabryczną scenę opłakuje jedynie wklejona jakby w obraz grupa trzech kobiet i młodego mężczyzny. Historię utrwaloną na tym obrazie rozwija film „Młyn i krzyż” Lecha Majewskiego.

I rozpadło się miasto [polis] wielkie [megale] na trzy części, i miasto [polis] narodów [ethnon] upadło^*, i Babilon wielki został wspomniany przed Bogiem, aby mu dał kielich wina zapalczywości gniewu – Obj. 16:19.

Społeczności ludzkie organizują się w wyższe struktury na podstawie różnych kryteriów. Najbardziej pierwotna jest wspólnota genetyczna rodziny, plemienia czy ogólniej: narodu rozwijającego się w oparciu o specyfikę języka i kultury. Demograficzny i terytorialny rozwój plemion i narodów wymuszał konieczność uzgadniania międzyplemiennych i międzynarodowych interesów gospodarczych oraz tworzenia wyższych struktur ekonomicznych. Na najwyższym piętrze współpracy ponadregionalnej, a obecnie już globalnej, znajdują się ideologie, które łączą lub dzielą narody i wspólnoty gospodarcze.

I dane były^* z ust^* fałszywego proroka trzy nieczyste duchy podobne żabom (...) aby zgromadzić ich [królów całego świata] na bitwę wielkiego dnia Boga wszechmogącego – Obj. 16:13‑14.

W starożytności klasycznej żaby były symbolem urodzaju, ale także lubieżności kojarzonej z Afrodytą. Słynna też była bajka Ezopa o żabie, która pękła usiłując nadąć się do wielkości wołu. Ten niezbyt przyjemny płaz, żyjący na pograniczu środowiska wodnego i lądowego, często bywał kojarzony z niezdarnością i brzydotą, jak choćby w bajce o księciu zamienionym w żabę.

Michał i aniołowie jego walczyli ze smokiem. – Obj. 12:7

Góra i dół, przód i tył. Jasny i ciemny, hałas i cisza, gładki i szorstki, słodki i gorzki. Dobry i zły. Porządek świata wartości fizycznych i duchowych regulowany jest napięciami między biegunami przeciwieństw. Ów system podwójności i sił między nimi działających jest elementem Bożego projektu dla materialnego świata. Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię, światło i ciemność, ziemię i morze, mężczyznę i kobietę.

I zabito w trzęsieniu ziemi imion ludzi siedem tysięcy, a pozostali w bojaźni są i dali chwałę Bogu niebieskiemu. – Obj. 11:13

Strach jest podobno złym doradcą. Ale z drugiej strony: jak trwoga, to do Boga. Przynajmniej w tej jednej sprawie strach podpowiada słuszne rozwiązanie.

A trupy ich na ulicy miasta wielkiego, które nazywają duchowo Sodomą i Egiptem, gdzie i Pan ukrzyżowany jest. – Obj. 11:8

Jednym z elementów architektonicznych właściwych dla miast jest szeroka, reprezentacyjna ulica lub plac, gdzie skupia się życie społeczne. Taka wolna przestrzeń wyznaczana bywa przez otaczające ją budowle. Najczęściej jest wśród nich pałac i świątynia.

Moc mają (...) uderzyć ziemię wszelką plagą.  – Obj. 11:6

Świadek musi być wiarygodny. W dawnych czasach poseł przynoszący wieści od ważnych osób musiał najpierw przedstawić ich odbiorcom dowody, że naprawdę został wysłany przez tego, kogo reprezentuje. Najbardziej typowe były listy uwierzytelniające z pieczęcią. Kiedy indziej mogły to być dary, które jednoznacznie kojarzyły się z posyłającą je osobą.

Rzekł jeszcze Pan do Mojżesza: Patrzę na lud ten i widzę, że jest to lud twardego karku. Teraz zostaw mnie, żeby zapłonął mój gniew na nich. WYTRACĘ ICH, A CIEBIE UCZYNIĘ WIELKIM LUDEM.
LECZ MOJŻESZ ŁAGODZIŁ GNIEW PANA, BOGA SWEGO I MÓWIŁ:

Czasami uważa się, że Jonasz był jedynym buntownikiem wśród proroków. Chyba jednak niesłusznie. Biblia podaje także inne przykłady wierzących, pobożnych i lojalnych buntowników. Historia ludzkości zaczyna się od sporu człowieka z Bogiem. Adam popełnia świadome wykroczenie. Gdy jednak dochodzi do konfrontacji z Prawodawcą, bez żenady zrzuca winę na kobietę, dodając przy tym: „...którą mi dałeś, aby była przy mnie” (1 Mojż. 3:12). Oznacza to, że pośrednio obarcza Boga winą za swój występek. Stwórca nie czyni mu z tego powodu żadnych wyrzutów. Uznaje jego prawo do obrony.