Często i z różnymi sytuacjami kojarzą mi się błyskotliwe wiersze dawnych poetów adresowane niby dla dzieci. Ale czy rzeczywiście tylko dla milusińskich były pisane?

Poczytajmy. Pięknie interpretuje takie teksty Zbigniew Zborowski, aktor. Kto zna jego głos, może sobie wyobrazić, jak on by przeczytał poniższy wiersz.

Kazn. 9:11 Potem obróciłem się i widziałem pod słońcem, że bieg nie należy do szybkich ani wojna do dzielnych, ani żywność do mądrych, ani bogactwo do roztropnych, ani łaska do zdolnych, lecz czas i przypadek spotyka wszystkich.

Izajasz, rozdziały 11, 12, 10 i 9

„Wyrośnie różdżka z pnia Jessego” – to jedne z najbardziej znanych słów proroka Izajasza. Kojarzy się je z odrodzeniem i z Mesjaszem, który kiedyś nadejdzie, żeby ustanowić nowe, idealne państwo. Chrześcijanie od razu widzą w tych słowach odniesienie do Jezusa Chrystusa. Chyba jednak sama historia, w której pada to zdanie, nie jest zbyt znana. Różdżka nie wyrasta ot tak sobie. Okoliczności są dość dramatyczne. Różdżka wyrasta na… pobojowisku, na którym niewiele pozostało. Ściślej mówiąc – różdżka wyrasta na porębie*.

Żydzi przyzwyczaili już świat do tego, że przodują w wielu dziedzinach. W dawnych czasach przekazali ludzkości najlepszą religię i kulturę. Przez wieki byli znani jako znakomici lekarze i prawnicy. Współcześnie wielu świetnych naukowców, wynalazców, finansistów, twórców i artystów wywodzi się z tego starożytnego i zasłużonego narodu. Jednak w dziedzinie sportu Izraelici nigdy nie mieli zbyt wygórowanych ambicji. Judaizm nie bardzo podkreśla bowiem wartość sprawności fizycznej.

W rozważaniach nad historią ucieczki Dawida przed Saulem i jego wizyty u Achimeleka opisałem mój punkt widzenia na sprawę hierarchii zasad, usprawiedliwionego kłamstwa, a dziś chciałbym poruszyć inną interesującą mnie kwestię, zasygnalizowaną przez Achimeleka. Jest nią minimum świętości.

(1 Sam. 21:1-10)

Chciałbym napisać kilka słów na temat pewnego epizodu z życia Dawida z czasów, kiedy popadł w niełaskę ze strony króla Saula. Rosnąca od wielu miesięcy podejrzliwość i zazdrość odrzuconego władcy wobec zbyt szczęśliwego jak na śmiertelnika Dawida osiągnęły zenit; król porzucił pozory i otwarcie zaatakował Dawida, najpierw u siebie na dworze, a później w jego własnym domu, skąd młodzieniec dzięki pomocy żony zbiegł przed nasłanymi zamachowcami. Gdzie mógł się schronić przed gniewem królewskim? Z pewnością nie w rodzinnym domu, gdzie szukano by go w pierwszej kolejności; jego bliskim groziłoby zbyt wielkie nieszczęście. Poza tym sytuacja nie była jeszcze do końca jasna: może Saul uspokoi się i odstąpi od swoich zamiarów?

Kontynuacja tekstu: Miedź albo nie miedź (2)

Dolina Timny to miejsce, gdzie od tysiącleci wydobywa się miedź – zajmowali się tym między innymi Amalekici, Madianici, Egipcjanie i Rzymianie. Wykopaliska archeologiczne potwierdzają, że miało tam również miejsce „zlewanie miedzi” czyli wytop metalu. Pierwsze badania naukowe zaczęto prowadzić w połowie XIX wieku i od tamtej pory odkryto wiele osad o charakterze metalurgicznym, a w nich piece, przyrządy związane z procesem wytapiania miedzi, miedziane narzędzia i ceramikę.

DAWID NA GÓRZE (2 Sam. 15:1-9, 10-18, 19-28, 29-37)

Był w życiu króla Dawida moment, w którym bardzo potrzebował kontaktu z Panem Bogiem. Szukał rozmowy z Panem dlatego, że znalazł się w krytycznej sytuacji. Oto jego własny syn, Absalom, odmówił mu posłuszeństwa jako dziecko i poddany, uzurpatorsko przejął władzę i nadciągał pod mury Jerozolimy, aby obalić swego ojca.

Najpierw przeczytaj historię opisaną w 1 Sam. 23:1-12.

Czytam po raz kolejny ten mało znany epizod z życia Dawida i próbuję zrozumieć, o co chodziło Bogu w tej sytuacji.

Nękany i ścigany przez Saula Dawid dowiaduję się o trudnej sytuacji Keili. Pyta Pana: „Czy mam tam iść, żeby ich oswobodzić?”. W odpowiedzi słyszy: „Idź!”. Jego ludzie mają jednak wątpliwości. Pyta więc drugi raz. Znowu słyszy: „Idź!”. Dawid idzie zatem i oswabadza miasto.

Bogacze i mocarze, i każdy niewolnik pokryli się w jaskinie i w skały gór. – Obj. 6:15

Strach to przykre uczucie, które często bywa wykorzystywane do zniewalania ludzi. Może jednak odgrywać także pozytywną rolę. Zabezpiecza bowiem człowieka przed narażaniem się na nadmierne niebezpieczeństwo. Strach wobec Stwórcy, czyli właściwie respekt, jest uczuciem całkowicie pozytywnym i koniecznym do zbudowania w sobie podstaw Bożej mądrości.