Aż się skończyło siedem plag siedmiu aniołów – Obj. 15:8

Zachodnia cywilizacja zrezygnowała z kar cielesnych. Zadawanie komuś bólu w celu korekty jego postępowania wydaje się barbarzyństwem. Nawet klaps może zostać uznany za czyn karalny, nie mówiąc już o chłoście czy torturach. Nie wszędzie jednak panują pod tym względem podobne przekonania. Europa doszła do swoich wniosków również dopiero stosunkowo niedawno. Wcześniej wszyscy byli przekonani o słuszności i pożyteczności kar wywołujących ból. Wydaje się nawet, że Biblia również sprzyja temu dawniejszemu poglądowi.

Otworzony był kościół przybytku świadectwa na niebie (...) i napełniony jest kościół dymem od chwały Bożej – Obj. 15:5,8

Hebrajskie słowo szekhina wywodzi się od rdzenia Szin-Kaf-Nun (7931) oznaczającego osiedlić się, mieszkać, przebywać. Szekhina w odniesieniu do Boga to znak Jego obecności. W tym sensie Bóg dwa razy wprowadzał się do ziemskich mieszkań. Raz na pustyni Synaj do namiotu^* i raz do budowli zaprojektowanej przez Dawida i wzniesionej w Jerozolimie przez Salomona. Trzecie i ostateczne wprowadzenie się Boga do mieszkania przygotowanego Mu przez ludzi zostało opisane w kilku proroctwach. Jednym z nich jest Księga Objawienia.

I widziałem inny znak na niebie wielki i dziwny – aniołów siedmiu mających plag siedem ostatnich – Obj. 15:1

W naszych czasach większość zjawisk, które dawniej wydawały się niezrozumiałe i dziwne, została naukowo wytłumaczona. Powszechne jest też przekonanie, że to, co jeszcze niejasne, wkrótce znajdzie swoje wyjaśnienie. Czy tylko z tego powodu mało kto dzisiaj upatruje jeszcze znaków w zjawiskach przyrodniczych i astronomicznych? Przywiązywanie wagi do przebiegających drogę czarnych kotów, pękających luster czy gasnących świec uznawane jest za przejaw anachronicznej zabobonności. Rzadko kto przyznaje się, że nie wraca do domu po zapomniany przedmiot, gdy udaje się na egzamin albo zamierza załatwić jakąś ważną sprawę. Czy Bóg dostosowuje do epoki język swoich powiadomień dla ludzkości? Czy może być tak, że „naukowy światopogląd” uniemożliwi komuś odbiór ważnego niebiańskiego komunikatu?

Deptana jest prasa za miastem i wyszła krew z prasy aż do wędzideł końskich – Obj. 14:20

Wizyjna księga spisana przez Jana dorobiła się własnego przymiotnika. W popularnej kulturze europejskiej „apokaliptyczny” oznacza m.in. złowieszczy, straszny, katastroficzny. W Księdze Objawienia opisanych jest wiele pięknych, spokojnych i kojących scen, w których wcale nie dzieje się nic dramatycznego. Jednak niektóre wizje są rzeczywiście przerażające i potwierdzają słuszność popularnego skojarzenia z Apokalipsą.

A na obłoku siedział podobny Synowi Człowieczemu, [który] miał na głowie swej koronę złotą, a w ręce swojej sierp ostry.– Obj. 14:14

Są takie hasła, czy to ideologiczne, czy polityczne, które automatycznie wywołują spór. Sto lat temu wystarczyło powiedzieć: „prawa wyborcze dla kobiet” i od razu zaczynała się polemika. Dzisiaj takimi spornymi zagadnieniami są np. małżeństwa jednopłciowe, eutanazja czy aborcja. Nie mamy obecnie gorących tematów teologicznych, ale pięćset lat temu hasła typu: „usprawiedliwienie z wiary”, „tylko Pismo Święte”, „preegzystencja” nie tylko wywoływały spór, ale narażały jego protagonistów na poważne konsekwencje karne.

Błogosławiona zapałka, która się spala, by rozpalić płomień.
Błogosławiony płomień, który płonie w najskrytszych zakamarkach serca.
Błogosławione serce, które ma siłę przestać bić, gdy chodzi o godność.
Błogosławiona zapałka, która się spala, by rozpalić płomień.

Napisz: Błogosławieni umarli, [którzy] w Panu umierają odtąd. Mówi duch, aby odpoczywali od prac swoich, albowiem uczynki ich idą za nimi. – Obj. 14:13

Błogosławieństwo powinno dotyczyć stanu zasługującego na pochwałę. Nie da się pochwalić śmierci. Podobnie sprzeczne z ludzkim wyobrażeniem o szczęściu są stany ubóstwa, smutku, głodu czy prześladowania. A mimo to Jezus mówi do płaczących, biednych, głodnych i cierpiących, że są błogosławieni (Łuk. 6:20‑22). Do zjawisk pozornie niemieszczących się w pojęciu błogosławieństwa dołożone zostało również umieranie.

Tu jest cierpliwość świętych zachowujących przykazania Boże i wiarę Jezusową. – Obj. 14:12

Zachowanie przykazania nakazującego oddawanie czci jedynemu Bogu, w sytuacji, gdy za odmowę złożenia pokłonu przed bałwochwalczym posągiem grozi kara śmierci, wymaga wielkiej odwagi. Silna wiara w istnienie wyższych wartości nie godzi się z kolei na kompromis osiągnięcia doraźnych korzyści „kupowania i sprzedawania” w nagrodę za przyjęcie znamienia bestii. Ale dopiero wierność w długotrwałym znoszeniu tych uciążliwości rozwija wytrwałość, która jest zalążkiem doskonałości, gdyż pozwala zachować wypracowane cnoty na wieczność.

Którzy się kłaniają bestii i obrazowi [z gr. eikon – ikona] jej. – Obj. 14:11

We współczesnych muzeach przechowywane są liczne obrazy i rzeźby, które niegdyś służyły jako obiekty kultu. Ich artystyczny wyraz i kunszt wykonania może wzbudzać zainteresowanie, podziw, a nawet zachwyt. Wydaje się jednak, że uczucia te nie uwłaczają Bogu, o ile tylko jakiś wytwór ludzkiego rękodzieła nie staje się przedmiotem religijnego kultu.

Sejny – małe miasteczko wśród jezior. Idealne miejsce na letni odpoczynek. Tam pojechaliśmy.

Pierwszego dnia zamierzamy zwiedzić klasztor i synagogę. Ale najpierw, wakacyjnym obyczajem, chcemy przysiąść w kawiarence pod parasolem, spokojnie się rozejrzeć i poczuć klimat nowego miejsca.

Bójcie się Boga i chwałę mu dajcie, (...) kłaniajcie się temu, który uczynił niebo i ziemię, i morze, i źródła wód – Obj. 14:7

Majestatyczne góry, strome urwisko ze wspaniałym widokiem, potężny wodospad, niebo usiane tysiącami gwiazd, burza w nocy, spotkanie z dużym zwierzęciem w naturalnym otoczeniu, wulkan kipiący lawą i wydający groźne pomruki – to tylko niektóre zjawiska i sytuacje, które wzbudzają jednocześnie i podziw, i strach – ową wyjątkową kombinację emocji, która towarzyszy także spotkaniom człowieka z Bogiem.

[Aby ją] zwiastował mieszkającym na ziemi i wszelkiemu narodowi, i plemieniu, i językowi, i ludowi – Obj. 14:6

Jednym z najważniejszych i bodaj najtrudniejszych zadań człowieka jest zrozumienie samego siebie. Seria kluczowych pytań, które trzeba sobie w tym celu zadać, zaczyna się od tego: skąd przychodzę?

I widziałem anioła lecącego przez pośrodek nieba, mającego ewangelię wieczną; (...) przyszła godzina sądu jego – Obj. 14:6‑7

Dzisiaj sąd kojarzy się przede wszystkim z kłopotami. Owszem, jego orzeczenie może być czasem dobrą nowiną, jeśli stwierdza niewinność, ale raczej tylko w znaczeniu ulgi. Tak naprawdę jedynie ludzie pokrzywdzeni oczekują na sprawiedliwy sąd. Dla nich zapowiedź przybycia sędziego jest rzeczywiście radosną wieścią.

(...) [którzy] są kupieni z ziemi (...) Ci kupieni są z ludzi od początku* Bogu i w Baranku – Obj. 14:3,4

Dzisiaj nie wolno kupować ani sprzedawać ludzi. Handel taki, nawiązujący do systemu niewolnictwa, jest surowo karanym przestępstwem. Nasze współczesne wyczucie etyczne podpowiada nam, że traktowanie człowieka jako towar, który można posiadać na własność, sprzedawać lub kupować, byłoby głęboko poniżające dla ludzkiej godności. Jedynym obszarem, w którym jeszcze legalnie „kupuje się” ludzi, jest klubowy sport profesjonalny. Piłkarze, na przykład, są sprzedawani i kupowani przez kluby. Nie stają się one jednak dysponentami ich życia, a jedynie nabywają prawa do ich pracy, czyli udziału w sportowych imprezach.

A nikt [nie] mógł nauczyć się pieśni oprócz 141* tysięcy, [którzy] są kupieni z ziemi – Obj. 14:3

Przymiotnik „nowa” w odniesieniu do muzyki może oznaczać jej nowatorski charakter. Po polsku mówimy w takim wypadku o „muzyce współczesnej”, choć mianem tym określa się dzisiaj przeważnie muzykę eksperymentalną tworzoną w ubiegłym stuleciu. W XIV wieku we Francji i Włoszech zapoczątkowany został nurt „nowej muzyki” określany mianem ars nova, czyli nowa sztuka. Kierunek ten przyczynił się do znacznego rozwoju form muzycznych, choć początkowo nie spotkał się z uznaniem i zrozumieniem. Ta stosunkowo trudna, wielogłosowa muzyka wydawała się tak dziwna i „światowa”, że została potępiona przez papieża Jana XXII w bulli Docta sanctorum patrum (1322 r.) i usunięta z kościoła.