„Po zabawach swych poznane bywa i dziecię” (Przypowieści Salomonowe 20:11)

Wciąż zdumiewa mnie uniwersalność i aktualność tych starych zapisów.

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (2)

W tej części zajmiemy się zagadnieniem doskonałości ludzkości w Królestwie, w wieku, który ma nadejść. O tym wieku wspomina apostoł Paweł w 6. rozdziale Listu do Hebrajczyków. W wersetach 4‑6 pisze on o tym, co otrzymują wierzący obecnego wieku (dar niebieski, uczestniczenie w duchu świętym). Mówi, że zaznajemy słodkiego smaku Słowa Bożego, ale też przejawów mocy przyszłego wieku. Fragment ten jest ważny, bo przypomina o odpowiedzialności wierzących obecnego wieku – o tym, że po otrzymaniu i zaznaniu tych błogosławieństw i darów mamy się bardzo pilnować. Odejście, odpadnięcie uniemożliwiłoby ponowne odnowienie (pokutę) wobec zlekceważenia najważniejszego daru i ofiary, jaką złożyli Bóg i Jego Syn. Natomiast trwanie w tych darach umożliwia duchowy wzrost i przynoszenie dobrych owoców.

Początek biblijnego roku wiąże się ze świętem Jom Terua, czyli „dniem trąbienia” (4 Mojż. 29:1). Nowy rok zastaje świat w czasie, gdy tradycyjny dźwięk szofaru brzmi bardziej jak sygnał alarmowy niż obwieszczenie świątecznego dnia. W Izraelu ponownie ogłoszono lockdown, co oznacza komplikację codziennego życia i kolejne trudności gospodarcze dla wielu obywateli tego kraju. Ogólnie na świecie piętrzą się trudności i obawy związane zarówno z pandemią koronawirusa, jak i spodziewanym kryzysem gospodarczym. Nie osłabły też stałe zagrożenia – ocieplenie klimatu, światowy kryzys migracyjny czy wzrost popularności ekstremistycznych i autorytarnych idei. Czy można w tych warunkach cieszyć się świątecznym dniem?

Czytając Dobre Boże Słowo od pierwszych stron przekonujemy się jakim wielkim złem jest grzech i jak wiele niedobrego wyrządza ludziom i całemu znanemu nam światu. Już pierwsi ludzie nie byli w stanie oprzeć się pokusie i złamali Boże Prawo. Ewa uległa pokusie zerwania i zjedzenia owocu, zakazanego przez Pana Boga. Inna wielka postać biblijna, król Dawid nie oparł się pożądaniu Batszeby, żony Uriasza Hetejczyka. Na podstawie tych dwóch przykładów nasuwa się prosty wniosek, że pokusa zawsze wiedzie tylko do grzechu.

Poprzednio próbowaliśmy sobie przybliżyć biblijną definicję pojęcia
„doskonałość” na podstawie zapisów Starego
i Nowego Testamentu.

Dziś spróbuję odpowiedzieć na pytanie: CZY BIBLIJNA „DOSKONAŁOŚĆ” JEST OSIĄGALNA?

Mam nadzieję dać też po części odpowiedź na pytania postawione na samym początku naszych rozważań.

1. Często można spotkać się ze stwierdzeniem, że przed swoim upadkiem, tj. sięgnięciem po zakazany owoc, pierwsza para ludzka była doskonała, że nasz praojciec – Adam – był doskonały. Co przez to na ogół rozumiemy? To, że Stwórca uczynił pierwszego człowieka bez wad, defektów moralnych, umysłowych i fizycznych. „I spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to bardzo dobre”. Dzieło Boga było na tyle perfekcyjne, na ile to od Niego zależało. Jest to prawda, że takie było Jego dzieło. Kiedy jednak spróbujemy odszukać w Piśmie Świętym wersety jasno stwierdzające, że Adam lub Ewa byli doskonali – nie znajdziemy ani jednego. Biblia nie nazywa ich doskonałymi. Jaka może być tego przyczyna?

Wierna jest ta mowa i wszelkiego przyjęcia godna, iż Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby grzeszników zbawił, z których jam jest pierwszy.
Alem dlatego miłosierdzia dostąpił, aby na mnie pierwszym okazał Jezus Chrystus wszelką cierpliwość na przykład tym, którzy weń uwierzyć mają ku żywotowi wiecznemu.
1 Tym. 1:15-16 (BG)

Kiedy czytamy początek tej osobistej korespondencji Pawła z Tymoteuszem, która jest tak cenna dla Kościoła jako źródło nauk i świadectwo życia pierwszych chrześcijan, nasze oczy mogą się dłużej zatrzymać na fragmencie z wersetu 15. Jest tam dziwne orzeczenie: „jestem pierwszy z grzeszników”. Co przez te słowa Apostoł chciał o sobie samym powiedzieć? W jakim sensie albo kolejności święty Paweł przedstawia siebie jako pierwszego z grzeszników?

Chodzi o tę historię w Raju. Opowieść mówi, że mężczyzna i kobieta otrzymali komfortowe warunki życia. Mieli lepiej, niż byli w stanie zamarzyć. Otrzymali też instrukcje, czego mają nie robić. I gdyby nie ta instrukcja, w zasadzie – gdyby nie jedno drzewo, które znalazło się w ogrodzie, ich idylla mogłaby trwać wiecznie (tak się przynajmniej wydaje). Jak to się stało, że drzewo z owocami przynoszącymi nieszczęście znalazło się w Ogrodzie Eden?

Patriarcha Efraim, syn Józefa Egipskiego i Asenaty, pojawia się dwukrotnie na kartach Starego Testamentu.

W 48 rozdziale księgi Rodzaju, na temat którego jest nasz pobieżny tekst, znaleźć można szczególny opis – pożegnanie umierającego ojca z synem. Sędziwy Jakub, głowa rodu, zbiera po raz ostatni siły i wzywa Józefa, umiłowanego syna z ukochanej kobiety, aby przekazać mu swoją wolę. W spotkaniu tym uczestniczą też chłopcy, a może nawet już młodzieńcy, obaj urodzeni przed latami głodu w Egipcie (1 Mojż. 41:50-52). Mogli mieć już 19-21 lat, może byli urodzeni rok po roku, co można łatwo obliczyć na podstawie następujących wersetów: 1 Mojż. 45:11; 47:9, 28. Wyobrażam sobie takich młodych chłopaków, prowadzonych do dziadka, którego nie znali, jeszcze w dodatku schorowanego, u kresu sił. Klęczą przed nim, a on kładzie dłonie na ich głowy i błogosławi im.

Bogacze i mocarze, i każdy niewolnik pokryli się w jaskinie i w skały gór. – Obj. 6:15

Strach to przykre uczucie, które często bywa wykorzystywane do zniewalania ludzi. Może jednak odgrywać także pozytywną rolę. Zabezpiecza bowiem człowieka przed narażaniem się na nadmierne niebezpieczeństwo. Strach wobec Stwórcy, czyli właściwie respekt, jest uczuciem całkowicie pozytywnym i koniecznym do zbudowania w sobie podstaw Bożej mądrości.

Ostatnio uczę się o organizmie człowieka, jego możliwościach, funkcjach i jestem zadziwiona, jak wszystko jest dobrze urządzone i działa w nas bez naszej wiedzy i starań. Podobnie jest ze wszystkim co nas otacza. Różnorodność Bożego stworzenia poraża a wszystko działa z wielką precyzją i harmonią. A przecież Bóg mógł ograniczyć się do stworzenia bardziej monotonnego świata. Może wystarczyłoby 10 gatunków drzew? Po co tyle motyli? Dlaczego mamy pory roku itd.? Jednak Bóg działał z pełnym rozmachem na jaki było Go stać, chciał nas oczarować pięknem i udało Mu się.

Wyciągasz rękę i zatrzymujesz ją w połowie ruchu. Nie wiesz czemu. Jakaś nieuchwytna myśl zwróciła twoją uwagę i zaraz rozpłynęła się. Spoglądasz na rękę i widzisz pięć palców, dłoń. Wszystko w porządku. Spoglądasz na owoc. Soczysty, świeży, czysty. Nie ma śladu zepsucia ani sugestii robaczywości. Owoc dobry do jedzenia, miły w wyglądzie.