Dwudziestu czterech starców
(24) czyli zwoje świętych Pism
I upadli dwadzieścia czterej starcy przed siedzącym na tronie, (...) i rzucali korony swoje przed tronem – Obj. 4:10.
Młodsi liczyli sobie naonczas około pięciuset lat. Narodziny tych najstarszych tonęły w mrokach niepamiętnych dziejów. Skórę ich pożółkłą i zmarszczoną jak pergaminowe karty okrywały odświętne szaty, gdy do czytania opuszczali arkę. Złote korony uroczyście zrzucali przed Wiekuistym. Leżąc w niskim pokłonie śpiewali starą i nową pieśń stworzenia i odkupienia.
Drugą orbitę* chwały tronu, tuż przed zwierzętami, tworzą święte Pisma. Ich liczba, dwadzieścia cztery, nawiązuje do zbioru zwojów, z których odczytywano Słowo Boże. W pięciu spisana była Tora, w ośmiu – Prorocy, kolejne jedenaście zawierały Pisma**.
* zob. odc. 18 „Orbity chwały”
** zob. „Na fundamencie Apostołów i Proroków”
Pergaminowe zwoje używane do uroczystego czytania nawija się na dwa drewniane wałki zwieńczone gałkami w kształcie jabłek granatu (hebr. rimonim). Szacowne pergaminy osłania się ozdobnymi płaszczami (hebr. me’il), zdobionymi złotymi lub srebrnymi koronami i napierśnikami. Elementy te nawiązują do stroju najwyższego kapłana (2 Mojż. 28:34).
Do czytania zwój trzeba częściowo pozbawić jego ozdób i położyć. Zrzuca on „koronę” przed Najwyższym i pochyla się przed tronem w pokornym pokłonie. Dopiero w tej pozycji może śpiewać swoje święte pieśni. Tak oto księgi stają się uosobieniem głosu Boga.
Starcy śpiewają dwie pieśni. Jedna to stara, dobrze znana melodia stworzenia. Każda rzecz i sprawa, każde istnienie zawdzięcza swój byt Stworzycielowi. Być to znaczy zostać pomyślanym przez Boga*. Stworzenie nie jest jednorazowym aktem powołania do istnienia, ale nieustannym rozwojem według planu wiecznej mądrości. Dlatego Pan, Bóg, Stwórca wszechrzeczy opiewany jest w zwojach pieśnią chwały, czci i mocy.
* Joshua Abraham Heschel, „Człowiek nie jest sam”
Druga pieśń jest nazwana nową. Tym razem zwoje upadają przed Barankiem. To On jest adresatem nowej pieśni. Jej osobliwością jest zmiana obiektu działań Odkupiciela. Starcy śpiewają najpierw odkupiłeś nas, a zaraz potem pojawia się nieco inna nuta: uczyniłeś ich królestwem i kapłanami. Tak jakby odkupienie obejmowało zarówno starców jak i kapłanów, a może nawet wszystko, co zostało stworzone, ale uczynienie królestwem – tylko kapłanów.
Ta zmiana skłaniała niektórych pisarzy i korektorów do wprowadzania w tekście nowej pieśni poprawek, mających na celu ujednolicenie dopełnienia. Założywszy jednak, że nie chodzi tu o pomyłkę, otrzymujemy zaskakujący efekt przenikania się drugiej i trzeciej orbity chwały. I być może to właśnie było zamierzonym przesłaniem tego podwójnego wskazania obiektu działań Baranka.
Starcy mają cytry i złote czasze z kadzidłem modlitw. Oto kapłani, powołani z piątego kręgu materialnego stworzenia, znajdują się na trzeciej orbicie duchowego nieba – zostali uczynieni przez Baranka królestwem i kapłanami. Teraz niektórzy z nich, natchnieni pisarze, dołączają do grona starców, by stworzyć nowy kanon Pism, by w zwojach pojawiła się pieśń odkupienia całego stworzenia przez krew Baranka. Połączy się ona ze starą pieśnią Mojżesza w miłosnym duecie, opowiadając o cudownym splocie ziemi i nieba, materii i ducha, czystości i świętości.
Za każdym więc razem, gdy zdejmujemy z półki starą, wyczytaną Biblię, złóżmy jej ozdobne klejnoty przed tronem chwały Boga oraz przed Barankowym dziełem odkupienia i powołania. Niech czytaniu Słowa towarzyszy melodia chwały grana na cytrze oraz kadzidło modlitwy ofiarowane w złotej czaszy.
Czcijmy księgę, fascynujmy się pięknem jej nauki. Chylmy w pokorze czoło przed wielkością myśli i świętością jej autorów. Jednak na koniec wszyscy razem upadajmy w głębokim pokłonie przed tronem Najwyższego i przed ofiarą Baranka. Niech księgi intonują pieśń stworzenia i nową pieśń odkupienia, którą podejmie kiedyś całe stworzenie, wielbiąc Jedynego, który nas sobie wymyślił, stworzył, odkupił, powołał i zbawił, oraz Jego Baranka, który to dzieło realizuje.
Najważniejsze pojęcia i zagadnienia
- Starcy, to dwadzieścia cztery zwoje Świętych Pism, które ubiera się w płaszcze i zdobi koronami.
- Zwoje śpiewają dwie pieśni. Pieśń stworzenia skomponował Mojżesz, a pieśń odkupienia – Jezus.
- W melodii odkupienia przez krew Baranka, do starców dołączają niektórzy kapłani, tworząc nowy kanon świętych ksiąg.
W następnym odcinku: Zapieczętowana księga – czyli rejestr życia i uczynków
Cykl: Spacery z Janem po wyspie Patmos - spis wszystkich odcinków