Orbity chwały

A kapłani około stolicy, stolic dwadzieścia cztery i starcy siedzący, obleczeni w biel.
– Obj. 4:3‑4 (wg Kodeksu Synaickiego)

Z dziecięcych doświadczeń na karuzeli każdy pamięta, że przesunięcie się w kierunku jej środka wymagało wysiłku i powodowało przyspieszenie obrotów. Ruch odwrotny był łatwiejszy i zmniejszał prędkość obrotu. Fizyka nazywa to zasadą zachowania momentu pędu, która dotyczy zarówno układów planetarnych i astralnych, jak i cząsteczek budowy materii.

Zasadnicza „akcja” Objawienia rozpoczyna się od wizji Boga zasiadającego na tronie. Także w innych księgach proroczych można znaleźć podobne opisy (Izaj. 6:1; Ezech. 1:26; Dan. 7:9; Psalm 97:2), a rozważana wizja Objawienia wydaje się być z nimi powiązana. Przedstawia ona Boga, który siedzi na tronie, otoczony pięcioma koncentrycznymi pierścieniami wychwalających Go istot. Pierwszy pierścień tworzą cztery zwierzęta, stanowiące jakby część tronu, gdyż jednocześnie znajdują się w jego środku (Obj. 4:6). Drugi to starcy z koronami i w białych szatach, zasiadający na dwudziestu czterech tronach.

Istnienie trzeciego pierścienia wywnioskować można jedynie z zapisu Kodeksu Synaickiego, który – inaczej niż pozostałe, późniejsze rękopisy – podaje, że wokół tronu Bożego znajdowali się kapłani.^* Potwierdzają to słowa pieśni starców, którzy wskazując na kogoś, śpiewają: Uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami (Obj. 5:10). Zaimek „ich” potwierdzają wszystkie wiarygodne rękopisy. Jeśli rację miałyby te manuskrypty, wedle których wokół tronu znajdowała się tęcza, to w obrazie brakowałoby kapłanów, na których mogliby wskazać starcy.

Z zapisu Kodeksu Synaickiego nie wynika, gdzie dokładnie znajdowali się kapłani. Wiadomo tylko, że – podobnie jak starcy i zwierzęta – otaczali tron. Starcy zasiadają na tronach, a o postawie kapłanów nic nie wiadomo. Można się jedynie domyślać, że stoją. Być może zatem dwadzieścia cztery trony starców ustawione są bliżej centralnie położonego tronu Boga, a dalej stoją kapłani. Wydaje się to logiczne, tym bardziej że późniejszy opis zawiera stwierdzenia o Baranku stojącym między zwierzętami a starcami (Obj. 5:6). Można stąd wnioskować, że te dwa kręgi sąsiadują z sobą, a kapłani stanowią trzeci. Układ ten potwierdza również wizja opisana w rozdziale 14, gdzie 144 tysiące śpiewają nową pieśń przed stolicą, czworgiem zwierząt i przed starcami (Obj. 14:3). Jeśli ta grupa jest identyczna z kapłanami, co wydaje się uzasadnionym wnioskiem, to również w wizji góry Syjon znajduje się ona najwidoczniej na zewnątrz kręgów starców i zwierząt.

Kolejny, czwarty krąg tworzą niezliczone rzesze aniołów. Do opisu ich liczby użyty jest zwrot „miriady miriad i tysiące tysięcy” (Obj. 5:11). Miriada to odpowiednik naszej liczby 10 tysięcy. Miriada miriad oznacza zatem liczbę stu milionów. Gdyby następne określenie: „tysiąc tysięcy” rozumieć jako kolejny mnożnik, to otrzymalibyśmy liczbę rzędu stu bilionów, czyli całkowicie niewyobrażalną.

Ostatni, piąty i najbardziej zewnętrzny krąg stanowi całe ziemskie stworzenie związane z trzema środowiskami: nieba (czyli powietrza), ziemi i morza^* (Obj. 5:13).

Zwierzęta i starcy wychwalają Boga. Zwierzęta wielbią Go za świętość i wieczność (Obj. 4:8), a starcy – za dzieło stworzenia (Obj. 4:11). Następnie uczestniczą oni też w chórze śpiewających nową pieśń. Można się jednak domyślać, że nową pieśń śpiewają przede wszystkim kapłani, skoro w jej treści występuje zaimek „nas”^*: Kupiłeś nas Bogu przez krew swoją ze wszelkiego pokolenia... (Obj. 5:9). Aniołowie wielbią Baranka, a do ich chóru dołącza całe stworzenie, które wychwala zarówno siedzącego na tronie Boga, jak i Baranka.

Postać Baranka, który godzien jest odpieczętować księgi, pojawia się między zwierzętami a starcami (Obj. 5:6). Jeden ze starców opowiada płaczącemu Janowi o zwycięstwie „lwa z pokolenia Judy” (Obj. 5:5). Potem zwierzęta kolejno wzywają Jana, by obserwował skutki zdejmowania pierwszych czterech pieczęci (Obj. 6:1,3,5,7). Baranek jest w wizji postacią dynamiczną, zmieniającą pozycję. Jego pojawienie się stanowi element akcji. Również kapłani, nabyci krwią Baranka ze wszystkich pokoleń, ludów, języków i narodów, to krąg pojawiający się na swoim miejscu później niż pozostałe, stanowiące jakby stałe tło wizji.

Cały ten układ jest w ruchu. Gdy zwierzęta wielbią Boga, starcy upadają na twarze przed tronem i zrzucają swoje korony. Wszystko to powoduje wzrost energii wielbienia Boga siedzącego na tronie i Baranka stojącego między zwierzętami a starcami. Również pojawienie się kapłanów na trzeciej orbicie chwały zwiększa intensywność wielbienia. Ich przybycie stanowi też dodatkowy temat nowej pieśni chwały.

Spośród owych pięciu orbit chwały Boga i Baranka dwie zewnętrzne wydają się stanowić publiczność dołączającą do chórów uwielbienia. Aniołowie w niebie oraz ludzie i inne stworzenia na ziemi wielbią Boga na tronie oraz zabitego Baranka. Krąg kapłanów, czyli świętych odkupionych przez krew Baranka, zdaje się być tworzony przez naśladowców Jezusa, przedstawionych również w wizji Baranka na górze Syjon jako 144 tysiące tych, którzy mieli imię Boże na czołach (Obj. 14:4).

Dwa najbliższe tronu kręgi – dwudziestu czterech starców oraz czterech zwierząt – wymagają szerszego omówienia, co będzie przedmiotem kolejnych rozważań. Tutaj ograniczymy się jedynie do stwierdzenia, że 24 to liczba zwojów świętych ksiąg Pism hebrajskiej Biblii. Cztery zwierzęta ukazują zaś Boga w działaniu. W początkowej wizji proroka Ezechiela znajdują się one w ruchu, stanowiąc jakby koła Bożego rydwanu.

Wobec takich znaczeń pierwszych dwóch orbit Bożej chwały, wymownego znaczenia nabiera pozycja Baranka między kręgiem Pism a kręgiem cherubów Bożej aktywności, uosabiających Jego przymioty. Jezus nie tylko zapowiadany jest przez Pisma, ale także dopisuje do nich, za pośrednictwem wybranych apostołów, nowe księgi. Jezus stanowi również ucieleśnienie Bożych przymiotów. Jest najdobitniejszym przejawem działania Bożej miłości, sprawiedliwości, mocy i mądrości.

Wprowadzenie zwycięskiego „lwa z pokolenia Judy” na orbitę Bożej chwały decydująco zwiększa energię całego układu dzieł stworzenia. Również umieszczenie na trzeciej orbicie 144 tysięcy kapłanów, którzy wywodzą się z orbity piątej, wymaga zaangażowania ogromnej energii. W znacznej mierze pochodzi ona z Bożych zasobów – jest to bowiem dzieło „nowego stworzenia” – jednak część energii wnoszą ci, którzy podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie (Obj. 14:4). Im bliżej przesuwają się oni w stronę tronu, tym większa jest energia Bożej chwały.

Tak jak krążenie planet wokół gwiazdy czy energia elektronów w atomie stanowią warunek ich istnienia, tak też okazywanie miłości i uwielbienia najwyższemu centrum duchowej i materialnej rzeczywistości jest nie tylko radosnym przywilejem pojednanego stworzenia, ale także stanowi podstawę zachowania duchowej energii całego układu dzieł Bożych, a wysiłek, jaki trzeba włożyć, by zostać przeniesionym z orbity piątej na trzecią, przyczynia się do zwiększenia całkowitej energii chwały Boga i Baranka.

Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

1. Wokół Bożego tronu znajduje się pięć koncentrycznych kręgów chwały: (a) cztery zwierzęta przedstawiające Boga w działaniu, (b) 24 starców natchnionych Pism Świętych, (c) 144 tysiące kapłanów, naśladowców Baranka, (d) niezliczone miliardy duchowych istnień oraz (e) całe ziemskie, materialne stworzenie, związane z trzema środowiskami: powietrzem, ziemią i wodą.
2. Między cudownymi dziełami Bożymi a Pismami ukazuje się największy przejaw Bożej chwały – zabity Baranek.
3. Wprowadzenie Pierworodnego na okrąg świata (Hebr. 1:6) oraz posadzenie Jego Kościoła na niebiosach (Efezj. 2:6) zwiększa energię Bożej chwały i stanowi zasadę podtrzymywania istnienia duchowej i materialnej rzeczywistości.

W następnym odcinku: Jaspis i sardyn – czyli tron wśród błyskawic, głosów i gromów

Cykl: Spacery z Janem po wyspie Patmos - spis wszystkich odcinków